We are searching data for your request:
Upon completion, a link will appear to access the found materials.
18 grudnia Izba Reprezentantów zatwierdziła dwa artykuły impeachmentu przeciwko prezydentowi Trumpowi: pierwsze nadużycie władzy zostało uchwalone 230 do 197, a druga obstrukcja Kongresu, która przeszła 229 przeciwko 198 przeciwko. Izba przekazała artykuły Senatowi, a Senat przeprowadził rozprawę bez świadków i dokumentów. Senat uniewinnił prezydenta Trumpa po linii partyjnej, z wyjątkiem senatora Romneya, który głosował za skazaniem pod zarzutem nadużycia władzy 5 lutego 2020 r.
16 stycznia - 5 lutego 2020 r. - Proces prezydenta Donala J Trumpa rozpoczął się 16 stycznia 2020 r. Menedżerowie Izby przedstawili swoją sprawę, a następnie obalili ją przedstawiciele prezydenta Trumpa. Demokraci chcieli wezwać świadków, w tym byłego doradcy ds. bezpieczeństwa narodowego Johna Boltona. Republikanie z wyjątkiem senatora Romneya i Collinsa głosowali przeciwko jakimkolwiek świadkom. W dniu 5 lutego 2020 r. Senat głosami 52 do 48 głosował za wyposażeniem.
18 grudnia Izba Reprezentantów uchwaliła dwa artykuły o impeachmentu Nadużycie władzy i drugą Obstrukcję Kongresu. Głosowanie odbyło się zgodnie z liniami partyjnymi, z 230 głosami za nadużyciem władzy, 197 przeciwko i 229 za artykułem Obstrukcji Kongresu i 198 przeciwko
13 grudnia Izba Sądownictwa uchwaliła 2 artykuły do impeachmentu. Pierwsze nadużycie władzy i druga przeszkoda Kongresu.
6 grudnia 2019 r. Biały Dom ogłasza, że nie będzie brał udziału w posiedzeniach Izby Sądownictwa.
4 grudnia 2019 r. odbyła się pierwsza rozprawa Komisji Sądownictwa Izby Reprezentantów. Czterech prawników przeanalizowało konstytucyjny wpływ przesłuchania.
20 listopada 2019 r. – Gordon Sondland, wysłannik do Unii Europejskiej i polityczny nominat Trumpa, oświadczył, że prezydent skierował „quid pro quo”, aby zmusić Ukrainę do ogłoszenia śledztwa w sprawie Joe Bidena i jego syna.
15 listopada 2019 r. Były ambasador USA na Ukrainie, Marie Yovanovich, zeznał o naciskach na jej zwolnienie i negatywnym wpływie na stosunki USA z Ukrainą. Podczas jej zeznań prezydent Trump napisał na Twitterze, atakując ją. Wielu zinterpretowało tweeta jako zastraszanie świadków.
13 listopada 2019 r. ambasador William Taylor i George Kent, wysoki rangą urzędnik Departamentu Stanu odpowiedzialny za politykę wobec Ukrainy, złożyli pierwsze publiczne świadectwo. Ich świadectwo uznano za potężne
31 października 2019 r. – Izba Reprezentantów USA zatwierdziła rezolucję w sprawie sformalizowania dochodzenia w sprawie impeachmentu prezydenta Trumpa
29 października 2019 r. Dyrektor ds. europejskich w NSC podpułkownik armii Alexander Vindman złożył mocne zeznanie, że zwrócono się o pomoc w zamian za quid pro quo. Vidman, weteran wojny w Iraku, został zakwestionowany.
.
22 października 2019- Bill Taylor pełniący obowiązki Ambasadora na Ukrainie złożył zeznanie, że pomoc dla Ukrainy była uzależniona od zainwestowania przez Ukrainę Bidenów. Jego zeznanie, jeśli się potwierdzi, niszczy prawne argumenty prezydenta, że nie było quid pro quo. Oświadczenie otwierające Bill Taylor
11 października 2019 r.- Były ambasador na Ukrainie Marie L Yovanovitich zeznawał przed komisjami domowymi. Zeznała, że prezydent Trump naciskał na jej usunięcie, wierzyła, że jej wysiłki na rzecz walki z korupcją przeszkadzają w interesie współpracowników Trumpa. Stwierdziła, że prywatne wpływy i osobiste korzyści uzurpowały sobie osąd dyplomatów i mogą podważyć interesy narodu. Yovanovich zeznał, mimo zakazu, po otrzymaniu wezwania od Izby.
10 października 2019 r. Lev Paranas i Igor Fruman zostali aresztowani, gdy próbowali opuścić USA. Obaj zostali oskarżeni o szereg przestępstw, w tym nielegalne darowizny na kampanie. Wlewali zagraniczne pieniądze do PAC Pro-Trump, a także do kampanii innych kandydatów republikańskich. Obaj są współpracownikami prawnika prezydenta Trumpa Rudiego Giulianiego i zostali wymienieni w skardze sygnalistów jako zaangażowani w zwolnienie ambasadora USA na Ukrainie. Raporty stwierdzały, że Guiliani jest również przedmiotem śledztwa.
8 października 2019 r.. Prezydent Trump wydał list, w którym stwierdził, że nie będzie współpracował przy dochodzeniu w sprawie impeachmentu. Twierdził, że śledztwo było niezgodne z konstytucją. List, który przyszedł z Biura Doradcy Białego Domu był w rzeczywistości oświadczeniem politycznym, które miało bardzo mało logiki prawnej. List
6 października 2019 r. Prawnicy reprezentujący sygnalistę ogłaszają, że reprezentują teraz wielu klientów, którzy zostali sygnalistami w tej sprawie.
3 października Trump publicznie wzywa Chiny do zbadania Bidena w taki sam sposób, w jaki wezwał Ukrainę do zbadania Bidenów.
30 września- Izba wzywa Rudy Giuliana o wydanie dokumentów.
26 września Tymczasowy Szef Wywiadu Narodowego Joseph Maguire zeznaje i zostaje opublikowana odtajniona wersja skargi informatora
25 września - Biały Dom publikuje podsumowanie wezwania, które Prezydent nazwał „idealnym”. Samo wezwanie jest problematyczne dla Białego Domu z Prezydentem po tym, jak Prezydent Ukrainy powiedział, że chcieliby kupić więcej pocisków, że „Chciałbym wyświadcz nam jednak przysługę”, a następnie kontynuuje i prosi o pomoc zarówno w rozwiązaniu teorii spiskowej, że to Ukraińcy, a nie Rosjanie, ingerowali w wybory w 2016 roku. Domaga się również, aby Ukrainiec pomógł jego prawnikowi Rudiemu Guiliani w śledztwie dotyczącym rodziny Bidenów.
24 września Przewodnicząca Izby Reprezentantów Nancy Pelosi ogłasza otwarcie formalnego dochodzenia w sprawie impeachmentu na podstawie skargi.
19 września Atkinson spotyka się z komisją, ale nie ujawnia skargi.
11 września- 400 milionów dolarów pomocy dla Ukrainy zostaje uwolnione po obustronnych protestach.
9 września Atkins poinformował przewodniczącego Komisji Wywiadu Izby o istnieniu skargi (że zgodnie z prawem ma trafić do komisji), ale Departament Sprawiedliwości zabronił mu jej przekazania. Shiff ogłasza, że otwiera śledztwo.
3 września Departament Sprawiedliwości, który zgodnie z prawem nie jest w kontakcie z sygnalistami, uznał skargę za niepilną.
4 września 2019 r.Odsunięty ukraiński prokurator twierdzi, że został odsunięty, ponieważ zamierzał prowadzić śledztwo, syna Bidensa. Jego twierdzenie jest kwestionowane przez innych prokuratorów i tych, którzy walczyli z korupcją na Ukrainie”
12 sierpnia 2019 r. - Nieznany z nazwiska oficer wywiadu składa skargę informatora do generalnego inspektora społeczności wywiadowczej Michaela Atkinsona. GI stwierdza, że skarga jest wiarygodna i terminowa.
25 lipca 2019 r., Prezydent Trump zadzwonił do nowo wybranego ukraińskiego prezydenta Zełenskiego, prosząc rząd Ukrainy o wyświadczenie mu przysługi i wznowienie śledztwa w sprawie syna Joe Bidena, Huntera, który był w zarządzie ukraińskiej firmy energetycznej.
Lipiec 2019 Prezydent Trump nakazał zamrożenie pomocy dla Ukrainy.
19 maja 2019 r., Prezydent Trump twierdzi, że Joe Biden pracował, aby wypchnąć ukraińskiego prokuratora, aby powstrzymać go przed dochodzeniem w sprawie jego syna
25 kwietnia 2019 r. Joe Biden ogłasza swoją kandydaturę do nominacji demokratów
Trump Impeachment osiąga rekord największej liczby głosów na domach w historii Ameryki
W środę prezydent Donald Trump stał się dopiero trzecim prezydentem w historii USA, który został odwołany przez Izbę Reprezentantów, dołączając do byłych prezydentów Andrew Johnsona i Billa Clintona na haniebnej liście.
Ale Trump przeszedł również do historii liczbą głosów oddanych przeciwko niemu, a dwa artykuły o impeachmencie otrzymały zarówno największe, jak i drugie co do wielkości poparcie w historii amerykańskich prezydenckich impeachmentów.
Izba głosowała za zatwierdzeniem pierwszego artykułu i oskarżając Trumpa o nadużycie władzy, 230 głosami do 197, z jednym „obecnym” głosem. Drugi artykuł oskarżający prezydenta o utrudnianie Kongresu został przyjęty 229 głosami do 198.
Głosowanie przebiegało zgodnie z liniami partyjnymi, bez republikańskich przedstawicieli dołączających do ich demokratycznych kolegów, którzy cenzurowali Trumpa. Tylko dwóch Demokratów&mdash Jeff Van Drew z New Jersey i Collin Peterson z Minnesoty&mdash zagłosowali przeciwko artykułom. Demokratyczny deputowany Jared Golden zagłosował za nadużywaniem władzy, ale nie za utrudnianiem. Demokratyczna Republikanka Tulsi Gabbard głosowała jako obecna w obu.
Poniższa grafika, dostarczona przez Statista, ilustruje głosowanie Izby w sprawie impeachmentu Trumpa.
Oba głosy były większe niż w przypadku artykułów o impeachmencie wniesionych przeciwko Clintonowi w 1998 r. i Johnsonowi w 1868 r., chociaż Izba Reprezentantów była znacznie mniejsza podczas wysiłków przeciwko Johnsonowi.
Izba zatwierdziła dwa artykuły wniesione przeciwko Clintonowi. W sprawie oskarżenia o krzywoprzysięstwo przeciw prezydentowi głosowało 228 przedstawicieli, a poparło go 206. Drugim zarzutem było utrudnianie wymiaru sprawiedliwości, co zostało zaaprobowane przez 221 prawodawców, a sprzeciwiło się przez 212.
W przypadku Johnsona Izba głosowała za oskarżeniem prezydenta o poważne przestępstwa i wykroczenia stosunkiem głosów 126 do 47, przy czym 17 członków nie głosowało.
Stanął w obliczu jedenastu artykułów oskarżenia, w tym zarzutów, że próbował „wprowadzić w hańbę, ośmieszyć, nienawiść, pogardę i wyrzuty” zarówno Kongresu, jak i prezydencji. Senat ostatecznie przegłosował trzy artykuły.
Chociaż głos przeciwko Trumpowi jest największy pod względem całkowitej liczby, impeachment Johnsona pozostaje największy pod względem odsetka Izby, która zagłosowała na to.
Nieco ponad 66 procent przedstawicieli głosowało przeciwko Johnsonowi, w porównaniu z 52 procentami na artykuły przeciwko Trumpowi.
Po środowym głosowaniu w Izbie Marszałek Nancy Pelosi zauważyła, że była to „smutna” okazja i uciszyła przedstawicieli Demokratów, którzy zaczęli oklaskiwać wynik. „Nie dał nam wyboru”, powiedział Pelosi, dodając, że „tragiczne” było to, że działania Trumpa wymagały takich środków.
Głosowanie odbyło się, gdy Trump przemawiał na wiecu wyborczym w Michigan, co skłoniło prezydenta do wygłoszenia szerokiej, a czasem chaotycznej nagany swoich przeciwników.
Trump powiedział, że „demokraci nie robiący nic” „deklarują swoją głęboką nienawiść i pogardę dla amerykańskiego wyborcy”. Twierdził, że proces impeachmentu był „politycznym samobójczym marszem Partii Demokratycznej”, dodając: „Nie wiem jak wy, ale dobrze się bawię. Nie martwię się”.
Zarówno Johnson, jak i Clinton zostali uniewinnieni w swoich procesach senackich. Oczekuje się, że wynik Trumpa będzie taki sam, a lider większości Mitch McConnell już przyznał, że nie będzie „bezstronnym ławnikiem”.
Pelosi odmówił w środę zobowiązania się do wysłania artykułów o impeachmencie do Senatu, budząc obawy, że późniejszy proces będzie uzasadniony. „Jak dotąd nie widzieliśmy niczego, co wyglądałoby dla nas uczciwie”, powiedziała dziennikarzom zaraz po głosowaniu, według Politico.
McConnell i lider mniejszości Chuck Schumer spierają się obecnie o format procesu Trumpa. Demokraci chcą sprowadzić dodatkowych świadków, ale Republikanie dążą do szybkiego uniewinnienia.
House rozpoczyna impeachment Nixona
27 lipca 1974 r. Domowa Komisja Sądownictwa zaleca, aby 37 prezydent Ameryki, Richard M. Nixon, został postawiony w stan oskarżenia i usunięty z urzędu. Postępowanie w sprawie impeachmentu było wynikiem serii skandali politycznych z udziałem administracji Nixona, znanej pod wspólną nazwą Watergate.
Afera Watergate po raz pierwszy wyszła na jaw po włamaniu 17 czerwca 1972 r. do krajowej siedziby Partii Demokratycznej w kompleksie apartamentowo-hotelowym Watergate w Waszyngtonie. Grupa mężczyzn powiązanych z Białym Domem została później aresztowana i oskarżony o przestępstwo. Nixon zaprzeczył jakiemukolwiek udziałowi w włamaniu, ale kilku członków jego personelu zostało ostatecznie zamieszanych w nielegalne tuszowanie i zmuszonych do rezygnacji. Kolejne śledztwa rządowe ujawniły „brudne sztuczki” prowadzone przez komisję na rzecz ponownego wyboru prezydenta wraz z listą „wrogów” Białego Domu.
W lipcu 1973 roku jeden z byłych pracowników Nixona ujawnił istnienie potajemnie nagrywanych rozmów między prezydentem a jego doradcami. Nixon początkowo odmówił udostępnienia taśm ze względu na przywileje wykonawcze i bezpieczeństwo narodowe, ale później sędzia nakazał prezydentowi ich przekazanie. Biały Dom dostarczył niektóre, ale nie wszystkie taśmy, w tym jedną, z której część rozmowy wydawała się być usunięta.
W maju 1974 Domowa Komisja Sądownictwa rozpoczęła formalne przesłuchania w sprawie impeachmentu przeciwko Nixonowi. 27 lipca tego roku został uchwalony pierwszy artykuł o impeachmencie przeciwko prezydentowi. Dwa kolejne artykuły, za nadużycie władzy i pogardę Kongresu, zostały zatwierdzone 29 i 30 lipca.
Historia amerykańskiego impeachmentu
W kwietniu 1970 roku kongresman Gerald Ford udzielił dosadnej odpowiedzi na stare pytanie: “Co to jest przestępstwo bez zarzutu?”
Ford, ówczesny przywódca mniejszości w Izbie Reprezentantów, oświadczył: „Niepodważalnym przestępstwem jest to, za co większość Izby Reprezentantów uważa to w danym momencie historii”. Sądowy sędzia William O. Douglas, zagorzały liberał, którego oskarżył o niewłaściwość finansową.
Pamiętna definicja Forda może nie jest podręcznikowa, ale z pewnością podsumowuje ducha amerykańskich impeachmentów – sądowych i nie tylko. Ale co sama Konstytucja mówi o impeachmentu?
Gdy twórcy Konstytucji pocili się i niepokoili przez lato w Filadelfii 230 lat temu, kwestia impeachmentu zaniepokoiła Benjamina Franklina. Starszy mąż stanu Ameryki obawiał się, że bez możliwości usunięcia skorumpowanego lub niekompetentnego urzędnika jedynym ratunkiem będzie zabójstwo. Jak to ujął Franklin, ten wynik pozbawiłby politycznego urzędnika nie tylko życia, ale i możliwości usprawiedliwienia swojego charakteru. Być może miał na myśli Juliusza Cezara i rzymski senat.
Ostatecznie twórcy zgodzili się z Franklinem. Zaczerpnięte z brytyjskiego precedensu parlamentarnego, impeachment na mocy konstytucji byłby ostateczną kontrolą władzy ustawodawczej w zakresie władzy wykonawczej i sądowniczej. Jako władza ustawodawcza Kongres otrzymał uprawnienia do usunięcia prezydenta, wiceprezydenta “i wszystkich urzędników cywilnych Stanów Zjednoczonych” z urzędu po oskarżeniu i skazaniu.
Odbyła się pewna debata na temat tego, które przestępstwa byłyby nie do zarzucenia, ale twórcy pozostawili nam „zdradę, przekupstwo lub inne poważne przestępstwa i wykroczenia”. Chociaż pierwsze dwa są dość jasne, reszta definicji pozostawia znacznie więcej pokój poruszania się. Ale Konstytucja zapewnia znacznie większą jasność samego procesu.
Po pierwsze, istnieje ważna różnica między postawienie urzędnika państwowego w stan oskarżenia oraz przekonanie. Jest to podstawowe rozróżnienie między aktem oskarżenia i formalnym oskarżeniem o popełnienie przestępstwa i uznaniem za winnego tego przestępstwa.
Proces rozpoczyna się w Izbie Reprezentantów, która ma wyłączną moc wniesienia oskarżenia. W dzisiejszych czasach postępowanie w sprawie impeachmentu rozpoczyna się w Komisji Sądownictwa Izby Reprezentantów, która bada i przeprowadza przesłuchania w sprawie zarzutów. Komisja może sporządzić rezolucję o impeachmencie, która zwykle zawiera artykuły dotyczące impeachmentu oparte na konkretnych zarzutach. Następnie Izba głosuje nad rezolucją i artykułami i może złożyć skargę zwykłą większością głosów.
Potem przychodzi proces. Zgodnie z Konstytucją Senat ma wyłączne prawo do rozpatrzenia sprawy, a członkowie Izby działają jako prokuratorzy. Adwokaci oskarżonego mogą przedstawić obronę i przesłuchać świadków. Oskarżony może nawet zeznawać. Jeśli prezydent lub wiceprezydent został oskarżony, sądowi przewodniczy Prezes Sądu Najwyższego Stanów Zjednoczonych. W innych przypadkach przewodniczącym Senatu jest wiceprzewodniczący lub przewodniczący pro tempore Senatu.
Po zakończeniu rozprawy Senat rozpatruje sprawę na posiedzeniu niejawnym, przy czym każdy senator jest ograniczony do 15 minut obrad. Każdy artykuł impeachmentu jest głosowany oddzielnie, a skazanie wymaga większości dwóch trzecich ze 100 senatorów.
Do tej pory Senat prowadził formalne procedury impeachmentu 19 razy, w wyniku czego siedem uniewinnień, osiem wyroków skazujących, trzy zwolnienia i jedna rezygnacja bez dalszych działań.
Gerald Ford wiedział, jak wysoko ustawiono poprzeczkę. W 1970 roku nie udało mu się oskarżyć Douglasa. Wyznaczony przez FDR liberalny sędzia przeżył już wcześniejszą próbę impeachmentu z powodu jego krótkiego wstrzymania egzekucji za skazanego szpiega Ethel Rosenberg. Tym razem domniemanym przestępstwem była niewłaściwa sytuacja finansowa, ale Ford i inni wyraźnie sprzeciwiali się liberalnym poglądom Douglasa. Większość Domu się nie zgodziła, a Douglas pozostał na ławce.
Jak dotąd tylko dwóch amerykańskich prezydentów zostało postawionych w stan oskarżenia i osądzonych w Senacie: następca Andrew Johnson—Lincoln’— i Bill Clinton. Obaj zostali uniewinnieni. Richard Nixon z pewnością zostałby postawiony w stan oskarżenia, gdyby nie zrezygnował z urzędu w sierpniu 1974 roku.
Spośród innych spraw o impeachment od 1789 roku, jedna dotyczyła senatora Williama Blounta z Tennessee, sprawa została odrzucona w 1799 roku, a jedna była uniewinniona w 1876 roku przez urzędnika gabinetu, sekretarza wojny Williama Belknapa. sędziowie federalni, z których ośmiu zostało skazanych.
Wśród tych oskarżonych sędziów był sędzia Sądu Najwyższego Samuel Chase. W 1805 roku Senat uniewinnił Chase'a po procesie znanym ze swojej partyzanckiej polityki. Wiceprezydent Aaron Burr, który przewodniczył obradom Senatu, został pochwalony za bezstronne zachowanie podczas procesu. Oczywiście Burr niedawno zabił w pojedynku byłego sekretarza skarbu Alexandra Hamiltona. Wrócił do Waszyngtonu, aby nadzorować proces Chase, podczas gdy sam został oskarżony o morderstwo w Nowym Jorku i New Jersey. Nigdy nie aresztowany ani nie sądzony po śmierci Hamiltona, Burr uniknął oskarżenia po wygaśnięciu jego kadencji.
Po bliskim spotkaniu Nixona z impeachmentem latem 1974 r. Gerald Ford zapewnił sobie kolejne miejsce w podręcznikach historii jako pierwszy człowiek, który został Naczelnym Wodzem bez wyboru prezydenta lub wiceprezesa. Z ułaskawieniem swego zhańbionego poprzednika ustanowił kolejny precedens. Stwierdzenie Forda na gołe pięści dotyczące polityki impeachmentu wciąż odzwierciedla rzeczywistość Waszyngtonu.
Zawartość
W październiku 2010 roku, przed wyborami, w których Republikanie zdobyli kontrolę w Izbie, Jonathan Chait opublikował artykuł w Nowa Republika zatytułowany „Skandal TBD”, gdzie przewidział, że jeśli Republikanie zdobędą kontrolę nad Izbą, a Barack Obama wygra reelekcję w 2012 roku, Republikanie spróbują postawić Obamę w stan oskarżenia i użyć dowolnego możliwego powodu jako pretekstu. [7]
Joe Sestak Edytuj
W maju 2010 r. republikanin Darrell Issa z Kalifornii stwierdził, że zarzut, jakoby Biały Dom zaoferował reprezentantowi Pensylwanii Joe Sestakowi pracę, aby przekonać Sestaka do rezygnacji z prawyborów w Senacie Pensylwanii przeciwko Arlenowi Specterowi „jest taki, że wszyscy z Arlen Spector [sic! ] do Dicka Morrisa powiedział, że jest w rzeczywistości przestępstwem i może być bez zarzutu”. [8] Mając możliwość objęcia w styczniu 2011 r. stanowiska przewodniczącego Komisji Izbowej ds. Nadzoru i Reformy Rządu, Issa powiedział w październiku 2010 r., że komisja nie będzie dążyć do postawienia Obamy w stan oskarżenia. [9]
Uniemożliwienie Obamie „pchania jego programu” Edytuj
W sierpniu 2011 r. republikański kongresman Michael C.Burgess z Teksasu zgodził się z uczestnikiem zgromadzenia, że oskarżenie Obamy „musi się wydarzyć”, aby uniemożliwić Obamie „pchanie jego programu”. Burgess nie podał żadnych podstaw do postawienia w stan oskarżenia. [10] [11]
Polityka imigracyjna administracji Obamy Edytuj
W czerwcu 2012 roku senator Jon Kyl wspomniał o impeachmentu, omawiając politykę administracji Obamy w sprawie imigracji. Powiedział w audycji radiowej Billa Bennetta: „jeśli jest wystarczająco źle i jeśli są w to zaangażowane wybryki, to oczywiście zawsze istnieje możliwość impeachmentu. Ale nie sądzę, aby w tym momencie ktokolwiek o tym mówił”. [12]
W sierpniu 2013 r. republikański senator Tom Coburn z Oklahomy odpowiedział pytającemu na spotkaniu w ratuszu, który stwierdził, że Obama nie wywiązuje się ze swoich konstytucyjnych obowiązków, mówiąc, że „trzeba ustalić kryteria, które kwalifikowałyby się do postępowania przeciwko prezydenta i to się nazywa impeachment”. [13] [14] Coburn dodał: „Nie mam podstaw prawnych, aby wiedzieć, czy prowadzi to do 'wysokich przestępstw i wykroczeń', ale myślę, że zbliżasz się niebezpiecznie blisko”. [13] Coburn nie sprecyzował, jakie powody, według niego, mogłyby poprzeć impeachment, ale NBC News zauważył, że Coburn „wspominał, że jego zdaniem urzędnicy Departamentu Bezpieczeństwa Wewnętrznego powiedzieli karierom pracowników USCIS, aby „ignorowali” weryfikację pochodzenia imigrantów”. Coburn nie wspomniał o żadnych dowodach potwierdzających jego przekonanie. [13]
Korzystanie z dronów Edytuj
W marcu 2012 roku republikański przedstawiciel Walter B. Jones przedstawił H. Con. Res. 107, wzywając Kongres do utrzymania zdania, że pewne działania Obamy należy uznać za przestępstwa nie do zarzucenia, w tym program dronów CIA w Afganistanie i Pakistanie. [15] Uchwała zmarła w Izbie Sądownictwa. [16]
Interwencja w Libii Edytuj
W marcu 2011 r. przedstawiciel Izby Demokratycznej Dennis Kucinich wezwał do impeachmentu Obamy po tym, jak Obama zezwolił na naloty na Libię podczas libijskiej wojny domowej. [17]
Atak Benghazi Edytuj
W maju 2013 r. republikański senator James Inhofe z Oklahomy stwierdził, że Obama może zostać postawiony w stan oskarżenia z powodu tego, co rzekomo było tuszowaniem Białego Domu po śmiertelnym ataku na dwa obiekty rządowe Stanów Zjednoczonych w Benghazi w Libii 11 września 2012 r. [18] Inhofe powiedział, że „ze wszystkich wielkich zatuszowań w historii – gazet Pentagonu, Iran-Contra, Watergate, wszystkich innych – to… zostanie uznane za najbardziej skandaliczne w historii Ameryki”. [18] Republikański kongresman Jason Chaffetz z Utah również stwierdził w wywiadzie, że impeachment był „w sferze możliwości” w związku z atakiem z 11 września 2012 r. w Benghazi, później wyjaśniając, że „nie jest to coś, czego szukam” i że „Nie chcę tego zdejmować ze stołu. Ale z pewnością nie do tego dążymy”. [19] Prowadząca Fox News Jeanine Pirro wezwała do postawienia Obamy w stan oskarżenia wobec Benghazi. [20]
Ustawa o przystępnej cenie Edytuj
W 2013 roku senator Ted Cruz odpowiedział na pytanie „Dlaczego nie oskarżamy Obamy?” z „Dobre pytanie. A ja ci powiem najprostszą odpowiedź: aby skutecznie oskarżyć prezydenta, potrzebujesz głosów w Senacie Stanów Zjednoczonych”. W tym samym roku, zapytany, czy Obama popełnił niekwestionowane przestępstwa dotyczące imigracji i opieki zdrowotnej, Cruz powiedział, że wdrożenie ustawy o przystępnej cenie było „bezprawne” i powiedział o impeachmentu: „Ostatecznie to pytanie do Izby. Moim obowiązkiem będzie wydać osąd." [21] [22] [23]
Birteryzm Edytuj
Na spotkaniu z wyborcami w ratuszu w 2013 r., dwa lata po tym, jak Obama udostępnił społeczeństwu swój długi akt urodzenia, kongresman Blake Farenthold powiedział, że Obama powinien zostać postawiony w stan oskarżenia z powodu teorii spiskowych na temat Obamy. Farenthold powiedział, że uważa, iż „Dom jest już poza stodołą w tej sprawie, w całej sprawie metryki urodzenia”. [24]
Kontrowersje związane z celowaniem IRS Edytuj
19 sierpnia 2013 r. republikański kongresman Kerry Bentivolio stwierdził, że gdyby mógł pisać artykuły o impeachmencie, „byłoby to spełnienie marzeń”. Aby pomóc w osiągnięciu tego celu, zatrudnił ekspertów i historyków. [25] [26] Podczas tego samego wywiadu Bentivolio nazwał prasę „najbardziej skorumpowaną rzeczą w Waszyngtonie” i powiedział, że chciał powiązać Biały Dom z kontrowersyjnymi celami IRS „jako dowód impeachmentu [25] [26]sic]".
Kryzys pułapu zadłużenia Edytuj
Podczas kryzysu pułapów zadłużenia w 2013 r., który był skutkiem odmowy podniesienia pułapu zadłużenia przez Republikanów, chyba że Obama zgodził się na defundowanie ustawy o przystępnej cenie, przedstawiciel Izby Reprezentantów Louie Gohmert powiedział, że w rezultacie będzie to „nienaganne przestępstwo” Stanów Zjednoczonych kryzysu. [21]
„Konstytucyjny obowiązek prezydenta wiernego wykonywania prawa” Edytuj
3 grudnia 2013 r. Izba Sądownictwa przeprowadziła przesłuchanie formalnie zatytułowane „Konstytucyjny obowiązek prezydenta wiernego wykonywania prawa”, które niektórzy uczestnicy i obserwatorzy uznali za próbę wszczęcia postępowania o impeachment. [27] Zapytany, czy przesłuchanie dotyczyło impeachmentu, przewodniczący komisji odpowiedział, że tak nie jest, dodając: „Nie wspomniałem o impeachmencie, ani żaden ze świadków w odpowiedzi na moje pytania na posiedzeniu Komisji Sądownictwa”. [28] Jednak wbrew jego twierdzeniom, świadek wspomniał o impeachment dość rażąco. Partyzant Georgetown, profesor prawa Uniwersytetu Georgetown, Nicholas Quinn Rosenkranz, powiedział: „Kontrolą nad bezprawiem władzy wykonawczej jest impeachment”, ponieważ oskarżył Obamę o „domaganie się prawa króla do zasadniczo stawania ponad prawem”.
Zamiana więźniów Edytuj
Konwencja Partii Republikańskiej Południowej Dakoty przegłosowała w rezolucji 196-176 wezwanie do impeachmentu Obamy w oparciu o jego akcję uwolnienia pięciu więźniów z Guantanamo Bay w celu uwolnienia Bowe Bergdahla od jego talibskich oprawców. [29] [30] Kongresman Allen West wyraził pogląd, że wymiana więźniów, która doprowadziła do uwolnienia Bowe Bergdahla, była podstawą do postawienia w stan oskarżenia. [31] [21] John Dean, były doradca Białego Domu Richarda Nixona, skrytykował ruch oskarżający Obamę o „szaleństwo”, argumentując, że republikańskie żądania impeachmentu opierają się raczej na politycznych nieporozumieniach niż na faktycznych niepodlegających zarzutom przestępstwach. „Partyzanci promujący i forsujący impeachment jako polityczne rozwiązanie utraty władzy zdają się zapominać, że to, co się dzieje, krąży wokół. Ci ludzie nie są konserwatystami, którzy z definicji starają się chronić system, a raczej są radykałami, którzy grają w nasz system konstytucyjny, " on napisał. [32]
Dyrektywa łazienkowa dla osób transpłciowych Edytuj
W maju 2016 r. ustawodawca stanu Oklahoma złożył wniosek do przedstawicieli Oklahomy w Izbie Reprezentantów o postawienie w stan oskarżenia Obamy, amerykańskiego prokuratora generalnego, amerykańskiego sekretarza edukacji i innych urzędników administracji zaangażowanych w decyzję o umożliwieniu transpłciowym uczniom korzystania z łazienki odpowiadające ich tożsamości płciowej, twierdząc, że ci urzędnicy federalni przekroczyli swoje konstytucyjne uprawnienia, wydając dyrektywę dla szkół państwowych. Ta sama rezolucja „potępia również działania Wydziału Praw Obywatelskich Departamentu Sprawiedliwości Stanów Zjednoczonych oraz Biura Praw Obywatelskich Departamentu Edukacji Stanów Zjednoczonych jako sprzeczne z wartościami obywateli Oklahomy”. [33]
Wielu prominentnych republikanów odrzuciło wezwania do impeachmentu, w tym przewodniczący Izby Reprezentantów John Boehner i senator John McCain. McCain powiedział, że impeachment odwróciłby uwagę od wyborów w 2014 r. i że jeśli „odzyskamy kontrolę nad Senatem Stanów Zjednoczonych, możemy być o wiele bardziej skuteczni niż próba impeachmentu prezydenta, który nie ma szans na sukces”. Deputowany Blake Farenthold powiedział, że impeachment byłby „ćwiczeniem na próżno”. [34]
Jeśli chodzi o tło, amerykańska opinia publiczna szeroko sprzeciwiała się próbom oskarżenia poprzednich prezydentów Billa Clintona i George'a W. Busha. Dyrektor ds. ankiet CNN Keating Holland stwierdził, że ich organizacja stwierdziła, że 69% sprzeciwiało się w 2006 roku oskarżeniu prezydenta Busha [6].
Według sondażu YouGov z lipca 2014 r. 35% Amerykanów uważa, że prezydenta Obamy należy postawić w stan oskarżenia, w tym 68% republikanów. [35] Później w tym samym miesiącu ankieta CNN wykazała, że około dwie trzecie dorosłych Amerykanów nie zgadzało się z próbami impeachmentu. Dane wykazały silne podziały partyzanckie, przy czym 57% republikanów poparło wysiłki w porównaniu do zaledwie 35% niezależnych i 13% demokratów. [6]
8 lipca 2014 r. były gubernator Alaski i republikańska kandydatka na wiceprezydenta z 2008 r., Sarah Palin, publicznie wezwała do postawienia Obamy w stan oskarżenia za „celowe zaniedbanie obowiązków”. [36] W pełnym oświadczeniu powiedziała: „Nadszedł czas, aby zakwestionować i w imieniu amerykańskich robotników i legalnych imigrantów wszystkich środowisk powinniśmy stanowczo sprzeciwić się każdemu politykowi na lewicy lub prawicy, który zawahałby się głosować za artykułem o impeachmencie. " [37] [38]
Andrew McCarthy z Przegląd Krajowy napisał książkę Niewierna egzekucja: budowanie politycznej argumentacji za oskarżeniem Obamy, który argumentował, że grożenie impeachmentem jest dobrym sposobem na ograniczenie działań wykonawczych Obamy (McCarthy określił działania Obamy jako „standardowy dyktatorski obraz siebie”). [21] [39]
Zawartość
Próby obalenia wyborów 2020 Edytuj
Przez kilka tygodni przed impeachmentem prezydent Trump podejmował wiele nieudanych prób obalenia wyborów prezydenckich w Stanach Zjednoczonych w 2020 roku.
2021 szturm na Kapitol Edytuj
Trump wezwał swoich zwolenników, aby przybyli do Waszyngtonu 6 stycznia, w dniu, w którym Kongres liczył głosy wyborcze, na wiecu „Marsz, by ocalić Amerykę” w National Mall. Na wiecu Trump, podobnie jak inni mówcy, powtarzali fałszywe twierdzenia, że wybory zostały skradzione, użyli słowa „walka” [15], dokonali analogii do boksu [15] i sugerowali, że jego zwolennicy mają prawo powstrzymać prezydenta. -wybierz Joe Bidena z objęcia urzędu. [16]
Kiedy Kongres Stanów Zjednoczonych zebrał się, aby poświadczyć głosy wyborcze w wyborach prezydenckich, zwolennicy Trumpa przeszli przez Mall i zaatakowali Kapitol, próbując zapobiec spisowi głosów i protestowi przeciwko wygranej Bidena. Zwolennicy Trumpa bezprawnie weszli na Kapitol i zgromadzili się po jego wschodniej i zachodniej stronie, w tym na platformie inauguracyjnej zbudowanej na inaugurację Bidena. [17] Pięć osób, w tym oficer policji Kapitolu, zginęło w wyniku zamieszek, a na terenie Kapitolu i w jego pobliżu znaleziono kilka improwizowanych ładunków wybuchowych. [18] [19] Inny funkcjonariusz policji Kapitolu, który pełnił służbę podczas zamieszek, zmarł w wyniku samobójstwa kilka dni później. [20] Podczas zamieszek Trump był „początkowo zadowolony” z ataku na Kapitol i nie podjął żadnych działań. [21] W przemówieniu na kilka godzin przed wydarzeniem Trump powiedział uczestnikom zamieszek: „Kochamy was. Jesteście bardzo wyjątkowi”, powtórzył swoje fałszywe twierdzenia o oszustwach wyborczych, a następnie poprosił ich, aby wrócili do domu. [22] Kilka godzin później Kongres zebrał się ponownie i ostatecznie poświadczył głosy wyborcze we wczesnych godzinach porannych 7 stycznia. Trump następnie wydał oświadczenie, w którym stwierdził, że w dniu inauguracji nastąpi „uporządkowane przejście” władzy, nawet jeśli nadal fałszywie twierdzi że wybory zostały mu „skradzione”, a także stwierdził, że nie weźmie udziału w inauguracji Bidena. [23]
Członkowie Kongresu, członkowie gabinetu Trumpa, komentatorzy polityczni lub prawnicy przedstawili cztery scenariusze usunięcia Trumpa z urzędu: rezygnacja, powołanie się na 14. poprawkę, powołanie się na 25. poprawkę lub impeachment i skazanie.
Rezygnacja Edytuj
Prezydent Stanów Zjednoczonych może zrezygnować z urzędu, w którym to przypadku wiceprezydent automatycznie zostanie prezydentem, zamiast jedynie przejąć uprawnienia i obowiązki prezydenta jako pełniący obowiązki prezydenta. Chociaż art. II konstytucji stanowi, że „uprawnienia i obowiązki” prezydenta przechodzą na wiceprezydenta w przypadku śmierci, rezygnacji, niezdolności lub usunięcia prezydenta, John Tyler zinterpretował ten przepis jako zezwalający wiceprezydentowi na wstąpienie do przewodnictwo w takich przypadkach, bez żadnych kwalifikacji. Praktyka ta została skodyfikowana w 1967 r. wraz z uchwaleniem 25. poprawki.
Gdyby Trump zrezygnował, wiceprezydent Mike Pence zostałby 46. prezydentem Stanów Zjednoczonych. 20. Przekroczyłoby to zapis Williama Henry'ego Harrisona, który zmarł 31 dni po swojej kadencji. Byłby to drugi raz w historii, kiedy prezydent zostałby zmuszony do rezygnacji. Pierwszym była rezygnacja Richarda Nixona w 1974 r., kiedy wydawało się nieuniknione, że zostanie postawiony w stan oskarżenia i usunięty z urzędu za rolę w aferze Watergate.
Ze względu na silną presję na jego administrację, groźbę usunięcia i liczne rezygnacje, Trump zobowiązał się do uporządkowanego przejścia władzy w przemówieniu telewizyjnym 7 stycznia [24] W Białym Domu 8 stycznia Trump wspomniał, że nie był rozważa rezygnację. [25] Trump wygłosił inne podobne komentarze w następnym tygodniu i nie wskazał, że obawia się wcześniejszego wyjścia lub przeprowadzki. Trump przewidział również, że było to dla niego bezsensowne przedsięwzięcie, ponieważ wkrótce kontrolowany przez demokratów Senat, wówczas w rękach republikanów, nigdy nie skazałby go w kolejnym procesie o impeachment, i zapytał doradców, czy się z nim zgadzają. [25] 9 stycznia New York Times poinformował, że Trump powiedział doradcom Białego Domu, że żałuje swojego oświadczenia, że zobowiązał się do uporządkowanego przejścia władzy i że nie ma szans, by zrezygnował z urzędu. [26]
14. Poprawka Edytuj
Czternasta Poprawka do Konstytucji Stanów Zjednoczonych jest jedną z Poprawek Rekonstrukcyjnych. Dotyczy praw obywatelskich i równej ochrony na mocy prawa i został zaproponowany w odpowiedzi na problemy związane z byłymi niewolnikami po wojnie secesyjnej. Sekcja 3 stanowi, że osoba, która uczestniczyła w powstaniu po złożeniu przysięgi poparcia Konstytucji, jest zdyskwalifikowana z pełnienia przyszłego urzędu, chyba że Kongres na to zezwoli.
Alexandria Ocasio-Cortez była jedną z Demokratów Izby Reprezentantów, którzy poparli powołanie się na 14. poprawkę przeciwko Trumpowi. W liście Pelosi podziękowała swoim kolegom za ich wkład w dyskusje nad 14. poprawką. [27] W przypadku powodzenia były prezydent nie byłby uprawniony do mianowania na żaden urząd federalny bez głosowania nad większością Senatu.
Gdyby Trump został usunięty ze stanowiska zgodnie z sekcją 3 14. poprawki, Pence zostałby 46. prezydentem Stanów Zjednoczonych i nadal byłby najkrótszym prezydentem w historii przed przekazaniem władzy Bidenowi jako 47. prezydentowi 20 stycznia. Byłby to również pierwszy raz, kiedy powołano się na sekcję 3 czternastej poprawki od 1919 r., kiedy to powstrzymała ona Victora L. Bergera, skazanego za naruszenie ustawy o szpiegostwie za swoje antymilitarne poglądy, od zasiadania w Izbie Przedstawiciele. [28] Byłby to również pierwszy raz, kiedy zostałaby przywołana na siedzącym prezydencie i była postrzegana jako szczególnie nieprawdopodobna. [29]
25. poprawka Edytuj
Dwudziesta piąta poprawka do konstytucji Stanów Zjednoczonych dotyczy sukcesji prezydenckiej i niepełnosprawności. Choć dotychczasowa poprawka była stosowana w sytuacjach medycznych, § 4 stanowi, że wiceprezes wraz z większością sekretarzy gabinetu może uznać prezydenta za niezdolnego do wykonywania swoich obowiązków, po czym wiceprezes natychmiast przejmuje obowiązki prezydent.
Gdyby sekcja 4 akcji 25. poprawki została wykonana, Pence zostałby pełniącym obowiązki prezydenta, przejmując „uprawnienia i obowiązki urzędu” prezydenta. Trump pozostałby prezydentem do końca swojej kadencji, choć pozbawiony wszelkiej władzy. Sekcja 4 25. poprawki nie została wcześniej przywołana. [30] [31] Pence, który miałby zainicjować usunięcie, oświadczył, że nie będzie powoływał się na 25. poprawkę przeciwko Trumpowi. [32] 25. Poprawka została jednak początkowo stworzona dla przypadku ubezwłasnowolnienia Prezydenta.
Impeachment i przekonanie Edytuj
Impeachment rozpoczyna się w Izbie Reprezentantów, gdzie sporządzane są akty oskarżenia. Artykuły te są następnie głosowane przez członków Izby. Każdy artykuł jest głosowany oddzielnie i do jego przyjęcia wymagana jest zwykła większość głosów. Po uchwaleniu artykułu w Izbie prezydent zostaje postawiony w stan oskarżenia. Artykuły są następnie przesyłane do Senatu w celu rozpatrzenia w procesie impeachmentu. Po przedstawieniu poglądów w procesie Senat przystępuje do głosowania w sprawie wyroku skazującego. Każdy artykuł wymaga większości dwóch trzecich obecnych senatorów. Jeśli artykuł przejdzie w Senacie, prezydent zostaje skazany i usunięty z urzędu. Po skazaniu prezydenta można przeprowadzić kolejne głosowanie, które określi, czy (obecnie były) prezydent nie może sprawować przyszłego urzędu, głosowanie to przechodzi zwykłą większością głosów w Senacie. [33] [34]
Ponieważ Senat miał się ponownie zebrać dopiero 19 stycznia 2021 r., [35] członkowie Kongresu dyskutowali o przeprowadzeniu procesu po odejściu Trumpa. Były prezydent nigdy nie był sądzony przez Senat, jednak sekretarz wojny William W. Belknap został postawiony w stan oskarżenia przez Izbę i osądzony przez Senat po tym, jak zrezygnował. [36]
Wieczorem 6 stycznia CBS News poinformowało, że członkowie gabinetu dyskutują o powołaniu się na 25. poprawkę. [37] Dziesięciu Demokratów w Komisji Sądownictwa Izby Reprezentantów, kierowanej przez przedstawiciela USA Davida Cicilline'a, wysłało list do Pence'a, aby „z naciskiem nakłaniać” go do powołania się na 25. poprawkę i ogłoszenia Trumpa „niezdolnym do wypełniania uprawnień i obowiązków swojego urzędu” , twierdząc, że podżegał i tolerował zamieszki. [38] [39] Na wezwanie Pence i co najmniej ośmiu członków gabinetu, stanowiących zwykłą większość, musieliby wyrazić zgodę. Ponadto, jeśli zostanie zakwestionowany przez Trumpa, drugie wezwanie utrzyma Pence'a jako pełniącego obowiązki prezydenta, z zastrzeżeniem głosowania w obu izbach Kongresu, z dwiema trzecimi superwiększościami niezbędnymi do utrzymania w każdej izbie. Jednak Kongres nie musiałby działać przed 20 stycznia, aby Pence pozostał pełniący obowiązki prezydenta do czasu inauguracji Bidena, zgodnie z harmonogramem opisanym w rozdziale 4.
Senator Elizabeth Warren (D-MA) oskarżyła w tweecie sekretarz ds. edukacji Betsy DeVos o odejście, a nie wspieranie wysiłków zmierzających do powołania się na 25. poprawkę do usunięcia Trumpa. [40] Urzędnik administracji Trumpa zakwestionował roszczenie Warrena. [40] Większościowy bat Jima Clyburna w piątek oskarżył DeVos i sekretarz ds. transportu Elaine Chao o „ucieczkę od swojej odpowiedzialności” poprzez rezygnację z gabinetu prezydenta Trumpa przed powołaniem się na 25. poprawkę, aby usunąć go z urzędu. [41] Wiele agencji prasowych poinformowało, że DeVos dyskutowało o powołaniu się na 25. poprawkę przed jej rezygnacją. [40] Według doradcy, DeVos zdecydowała się zrezygnować, ponieważ wierzyła, że nie będzie możliwe usunięcie Trumpa z urzędu na podstawie 25. poprawki, po tym, jak dowiedziała się, że wiceprezydent Mike Pence sprzeciwił się wezwaniom do powołania się na 25. poprawkę w celu usunięcia Trumpa z urzędu przed 20 stycznia. [40] Pod koniec 9 stycznia poinformowano, że Pence nie wykluczył powołania się na 25. poprawkę i aktywnie ją rozważał. [42] [ wymaga aktualizacji ]
Komisja Regulaminu Izby Reprezentantów zebrała się 12 stycznia 2021 r., aby głosować nad niewiążącą rezolucją wzywającą Pence do powołania się na 25. poprawkę. [6] Pence później powtórzył swoje stanowisko, że nie powołuje się na 25. poprawkę, zgodnie z listem wysłanym do Pelosi pod koniec 12 stycznia. Stwierdził w nim, że 25. poprawka miała na celu prezydencką niezdolność lub niepełnosprawność i powołał się na sekcję 4, aby ukarać a uzurpowanie sobie prezydenta Trumpa w trakcie transformacji prezydenckiej podważyłoby i stworzyłoby straszliwy precedens dla stabilności władzy wykonawczej i rządu federalnego Stanów Zjednoczonych. [43]
Tego samego dnia Izba Reprezentantów głosowała za wezwaniem Pence do powołania się na 25. poprawkę. Rezolucja została przyjęta przy 223 głosach za, 205 przeciw i 5 (wszyscy Republikanie) [a] nie głosujących Adam Kinzinger był jedynym Republikaninem, który dołączył do zjednoczonego Klubu Demokratycznego. [44]
Rachunek Raskina Edytuj
25. poprawka zezwala Kongresowi na powołanie komisji w celu ustalenia, kiedy prezydent nie nadaje się do pełnienia służby (sekcja 4 poprawki stanowi, że „oświadczenie, że prezydent nie jest w stanie wykonywać uprawnień i obowiązków swojego urzędu” składa „wice Prezydent i większość głównych funkcjonariuszy wydziałów wykonawczych [tj. Gabinetu] lub innego organu, który Kongres może zapewnić zgodnie z prawem"). [45] Jednak taki komitet nigdy nie został powołany. W maju 2017 r. przedstawiciel Jamie Raskin (D-MD-8) wprowadził ustawę mającą na celu utworzenie stałego, niezależnego, bezpartyjnego organu, zwanego Komisją Nadzorczą ds. Zdolności Prezydenta, w celu podjęcia takiej decyzji. Projekt miał 20 współsponsorów. [46] Raskin wcześniej przedstawił wniosek ustawodawczy pod tym samym tytułem w tym samym celu już w 2017 r.
W październiku 2020 r. Raskin i Pelosi przedstawili podobny projekt ustawy o utworzeniu Komisji ds. Zdolności Prezydenta do wykonywania uprawnień i obowiązków urzędu, liczącej 17 członków – czterech lekarzy, czterech psychiatrów, czterech emerytowanych demokratów i czterech emerytowanych republikanów mianowanych przez przywódcy kongresu (przewodniczący Izby, przywódca mniejszości, przywódca większości w Senacie i przywódca mniejszości w Senacie). Ustawa definiuje „emerytowanych mężów stanu” jako byłych prezydentów, wiceprezydentów, prokuratorów generalnych, sekretarzy stanu, sekretarzy obrony, sekretarzy skarbu i chirurgów generalnych. Przewodniczącego komisji mianują pozostali członkowie. Projekt ustawy przewiduje, że żaden członek komisji nie może być aktualnym urzędnikiem wybieranym w wyborach, pracownikiem federalnym ani aktywnym lub rezerwowym personelem wojskowym, co ma na celu uniknięcie konfliktów interesów i problemów związanych z łańcuchem dowodzenia. Większość komisji (9 członków) plus wiceprezydent musiałaby poprzeć powołanie się na 25. poprawkę. Projekt miał 38 współsponsorów. [47] Chociaż od czasu incydentu w Kapitolu projekt ustawy ponownie wzbudził zainteresowanie, tak jak w przypadku każdego innego projektu, wymagałby on zatwierdzenia przez obie izby Kongresu i rozważenia przez prezydenta w celu utworzenia komisji i rozważenia odwołania się do sekcji 4.
Wstępne artykuły o impeachment Edytuj
W ciągu kilku godzin po szturmie na Kapitol wielu członków Kongresu zaczęło wzywać do odwołania Donalda Trumpa jako prezydenta. Kilku przedstawicieli rozpoczęło proces samodzielnego opracowywania różnych artykułów oskarżenia. Spośród tych prób, jako pierwsze upubliczniono te reprezentanta Ilhana Omara (D-MN-5), który sporządził i przedstawił artykuły o impeachmentu przeciwko Trumpowi. [48] [49] [50] [51]
Reprezentant David Cicilline (D-RI-1) oddzielnie napisał artykuł o impeachmentu. Tekst został uzyskany przez CNN 8 stycznia [52] Na Twitterze Cicilline potwierdziła współautorstwo Teda Lieu i Jamiego Raskina [53] i powiedziała, że „ponad 110” członków podpisało ten artykuł. [54] „Artykuł I: Podżeganie do powstania” oskarża Trumpa o „umyślne składanie oświadczeń, które zachęcały – i jak można było przewidzieć – spowodowały – nadciągające bezprawne działania na Kapitolu”. [55] W wyniku podżegania przez Trumpa „tłum bezprawnie wdarł się do Kapitolu” i „zaangażował się w brutalne, śmiertelne, destrukcyjne i wywrotowe akty”. [56] 10 stycznia ogłoszono, że projekt ustawy zgromadził w Izbie 210 współsponsorów. [57]
Wprowadzono artykuł oskarżenia Edytuj
11 stycznia 2021 r. reprezentanci USA David Cicilline wraz z Jamie Raskinem i Tedem Lieu przedstawili artykuł o impeachmencie przeciwko Trumpowi, oskarżając Trumpa o „podżeganie do powstania” poprzez nakłanianie jego zwolenników do marszu na Kapitol. W artykule stwierdzono, że Trump wygłosił kilka oświadczeń, które „zachęcały – i jak można było przewidzieć – spowodowały – działania bezprawne”, które kolidowały z konstytucyjnym obowiązkiem Kongresu do poświadczenia wyborów. Argumentował, że swoimi działaniami Trump „zagrażał integralności systemu demokratycznego, ingerował w pokojowe przejście władzy i zagrażał równorzędnemu organowi rządu”, czyniąc to w sposób, który czynił go „zagrożeniem dla bezpieczeństwa narodowego, demokracji i Konstytucji”, gdyby pozwolono mu dokończyć kadencję. [6] [58] Do czasu jego wprowadzenia, 218 z 222 Demokratów Izby Reprezentantów podpisało się jako współsponsorzy, zapewniając jego przejście. [59] Trump został postawiony w stan oskarżenia w głosowaniu 13 stycznia 2021 r. dziesięciu Republikanów, w tym przewodnicząca Konferencji Republikańskiej Izby Reprezentantów Liz Cheney, przyłączyło się do wszystkich Demokratów w poparciu artykułu.
12 stycznia, po zapewnieniu fragmentu artykułu, Pelosi nazwała Raskina, Lieu, Cicilline, Dianę DeGette, Joaquina Castro, Erica Swalwella, Joe Neguse, Madeleine Dean i Stacey Plaskett jako menedżerów, aby przedstawić sprawę oskarżenia w procesie skazującym w Senacie, z Raskin jako główny menedżer. [60] Menedżerowie zostali wybrani ze względu na ich wiedzę z zakresu prawa konstytucyjnego, praw obywatelskich i wymiaru sprawiedliwości w sprawach karnych. Raskin jest byłym profesorem prawa konstytucyjnego na American University. Lieu jest byłym prokuratorem wojskowym w Siłach Powietrznych Stanów Zjednoczonych. Cicilline jest byłym obrońcą publicznym. Swalwell był byłym prokuratorem w Kalifornii. DeGette jest byłym adwokatem ds. praw obywatelskich. Castro, Neguse, Dean i Plaskett są prawnikami prowadzącymi prywatną praktykę. [61]
Menedżerowie Izby Reprezentantów oficjalnie rozpoczęli proces o impeachment 25 stycznia, przechodząc przez Kapitol i przekazując Senatowi oskarżenie przeciwko Trumpowi. Dziewięciu menedżerów przeszło dwa na dwa, poprowadzone do sali Senatu przez głównego menedżera ds. impeachmentu, który przeczytał artykuł o impeachmencie. [11] Rozprawa w Senacie została wyznaczona i rozpoczęła się 9 lutego [12]
Głosowanie domu Edytuj
| Dzielnica | Członek | Impreza | Artykuł I | |
|---|---|---|---|---|
| Alabama 1 | Jerry Carl | Republikański | Nie | |
| Alabama 2 | Barry Moore | Republikański | Nie | |
| Alabama 3 | Mike Rogers | Republikański | Nie | |
| Alabama 4 | Robert Aderholt | Republikański | Nie | |
| Alabama 5 | Mo Brooks | Republikański | Nie | |
| Alabama 6 | Gary Palmer | Republikański | Nie | |
| Alabama 7 | Terri Sewell | Demokratyczny | Tak | |
| Alaska na-duży | Don Young | Republikański | Nie | |
| Arizona 1 | Tom O'Halleran | Demokratyczny | Tak | |
| Arizona 2 | Ann Kirkpatrick | Demokratyczny | Tak | |
| Arizony 3 | Raúl Grijalva | Demokratyczny | Tak | |
| Arizona 4 | Paweł Gosar | Republikański | Nie | |
| Arizona 5 | Andy Biggs | Republikański | Nie | |
| Arizona 6 | David Schweikert | Republikański | Nie | |
| Arizony 7 | Ruben Gallego | Demokratyczny | Tak | |
| Arizony 8 | Debbie Lesko | Republikański | Nie | |
| Arizona 9 | Greg Stanton | Demokratyczny | Tak | |
| Arkansas 1 | Rick Crawford | Republikański | Nie | |
| Arkansas 2 | Francuskie wzgórze | Republikański | Nie | |
| Arkansas 3 | Steve Womack | Republikański | Nie | |
| Arkansas 4 | Bruce Westerman | Republikański | Nie | |
| Kalifornia 1 | Doug LaMalfa | Republikański | Nie | |
| Kalifornia 2 | Jared Huffman | Demokratyczny | Tak | |
| Kalifornia 3 | John Garamendi | Demokratyczny | Tak | |
| Kalifornia 4 | Tom McClintock | Republikański | Nie | |
| Kalifornia 5 | Mike Thompson | Demokratyczny | Tak | |
| Kalifornia 6 | Doris Matsui | Demokratyczny | Tak | |
| Kalifornia 7 | Ami Bera | Demokratyczny | Tak | |
| Kalifornia 8 | Jay Obernolte | Republikański | Nie | |
| Kalifornia 9 | Jerry McNerney | Demokratyczny | Tak | |
| Kalifornia 10 | Josh Harder | Demokratyczny | Tak | |
| Kalifornia 11 | Mark DeSaulnier | Demokratyczny | Tak | |
| Kalifornia 12 | Nancy Pelosi | Demokratyczny | Tak | |
| Kalifornia 13 | Barbara Lee | Demokratyczny | Tak | |
| Kalifornia 14 | Jackie Speier | Demokratyczny | Tak | |
| Kalifornia 15 | Eric Swalwell | Demokratyczny | Tak | |
| Kalifornia 16 | Jim Costa | Demokratyczny | Tak | |
| Kalifornia 17 | Ro Channa | Demokratyczny | Tak | |
| Kalifornia 18 | Anna Eshoo | Demokratyczny | Tak | |
| Kalifornia 19 | Zoe Lofgren | Demokratyczny | Tak | |
| Kalifornia 20 | Jimmy Panetta | Demokratyczny | Tak | |
| Kalifornia 21 | David Valadao | Republikański | Tak | |
| Kalifornia 22 | Devin Nunes | Republikański | Nie | |
| Kalifornia 23 | Kevin McCarthy | Republikański | Nie | |
| Kalifornia 24 | Salud Carbajal | Demokratyczny | Tak | |
| Kalifornia 25 | Mike Garcia | Republikański | Nie | |
| Kalifornia 26 | Julia Brownley | Demokratyczny | Tak | |
| Kalifornia 27 | Judy Chu | Demokratyczny | Tak | |
| Kalifornia 28 | Adam Schiff | Demokratyczny | Tak | |
| Kalifornia 29 | Tony Cardenas | Demokratyczny | Tak | |
| Kalifornia 30 | Brad Sherman | Demokratyczny | Tak | |
| Kalifornia 31 | Pete Aguilar | Demokratyczny | Tak | |
| Kalifornia 32 | Grace Napolitano | Demokratyczny | Tak | |
| Kalifornia 33 | Ted Lieu | Demokratyczny | Tak | |
| Kalifornia 34 | Jimmy Gomez | Demokratyczny | Tak | |
| Kalifornia 35 | Norma Torres | Demokratyczny | Tak | |
| Kalifornia 36 | Raul Ruiz | Demokratyczny | Tak | |
| Kalifornia 37 | Karen Bass | Demokratyczny | Tak | |
| Kalifornia 38 | Linda Sanchez | Demokratyczny | Tak | |
| Kalifornia 39 | Młody Kim | Republikański | Nie | |
| Kalifornia 40 | Lucille Roybal-Allard | Demokratyczny | Tak | |
| Kalifornia 41 | Mark Takano | Demokratyczny | Tak | |
| Kalifornia 42 | Ken Calvert | Republikański | Nie | |
| Kalifornia 43 | Wody Maxine | Demokratyczny | Tak | |
| Kalifornia 44 | Nanette Barragán | Demokratyczny | Tak | |
| Kalifornia 45 | Katie Porter | Demokratyczny | Tak | |
| Kalifornia 46 | Lou Correa | Demokratyczny | Tak | |
| Kalifornia 47 | Alan Lowenthal | Demokratyczny | Tak | |
| Kalifornia 48 | Michelle Stal | Republikański | Nie | |
| Kalifornia 49 | Mike Levin | Demokratyczny | Tak | |
| Kalifornia 50 | Darrell Issa | Republikański | Nie | |
| Kalifornia 51 | Juan Vargas | Demokratyczny | Tak | |
| Kalifornia 52 | Scott Peters | Demokratyczny | Tak | |
| Kalifornia 53 | Sara Jacobs | Demokratyczny | Tak | |
| Kolorado 1 | Diana DeGette | Demokratyczny | Tak | |
| Kolorado 2 | Joe Neguse | Demokratyczny | Tak | |
| Kolorado 3 | Lauren Boebert | Republikański | Nie | |
| Kolorado 4 | Ken Buck | Republikański | Nie | |
| Kolorado 5 | Doug Lambborn | Republikański | Nie | |
| Kolorado 6 | Jason Wrona | Demokratyczny | Tak | |
| Kolorado 7 | Ed Perlmutter | Demokratyczny | Tak | |
| Connecticut 1 | John B. Larson | Demokratyczny | Tak | |
| Connecticut 2 | Joe Courtney | Demokratyczny | Tak | |
| Connecticut 3 | Rosa DeLauro | Demokratyczny | Tak | |
| Connecticut 4 | Jim Himes | Demokratyczny | Tak | |
| Connecticut 5 | Jahana Hayes | Demokratyczny | Tak | |
| Delaware na dużym obszarze | Lisa Blunt Rochester | Demokratyczny | Tak | |
| Floryda 1 | Matt Gaetz | Republikański | Nie | |
| Floryda 2 | Neal Dunn | Republikański | Nie | |
| Floryda 3 | Kat Cammack | Republikański | Nie | |
| Floryda 4 | John Rutherford | Republikański | Nie | |
| Floryda 5 | Al Lawson | Demokratyczny | Tak | |
| Floryda 6 | Michał Waltz | Republikański | Nie | |
| Floryda 7 | Stephanie Murphy | Demokratyczny | Tak | |
| Floryda 8 | Bill Posey | Republikański | Nie | |
| Floryda 9 | Darren Soto | Demokratyczny | Tak | |
| Floryda 10 | Val Demings | Demokratyczny | Tak | |
| Floryda 11 | Daniel Webster | Republikański | NV | |
| Floryda 12 | Gus Bilirakis | Republikański | Nie | |
| Floryda 13 | Charlie Crist | Demokratyczny | Tak | |
| Floryda 14 | Kathy Castor | Demokratyczny | Tak | |
| Floryda 15 | Scott Franklin | Republikański | Nie | |
| Floryda 16 | Vern Buchanan | Republikański | Nie | |
| Floryda 17 | Greg Steube | Republikański | Nie | |
| Floryda 18 | Maszt Briana | Republikański | Nie | |
| Floryda 19 | Byron Donalds | Republikański | Nie | |
| Floryda 20 | Alcee Hastings | Demokratyczny | Tak | |
| Floryda 21 | Lois Frankel | Demokratyczny | Tak | |
| Floryda 22 | Ted Deutch | Demokratyczny | Tak | |
| Floryda 23 | Debbie Wasserman Schultz | Demokratyczny | Tak | |
| Floryda 24 | Frederica Wilson | Demokratyczny | Tak | |
| Floryda 25 | Mario Diaz-Balart | Republikański | Nie | |
| Floryda 26 | Carlos A. Giménez | Republikański | Nie | |
| Floryda 27 | Maria Elvira Salazar | Republikański | Nie | |
| Gruzja 1 | Kolego Carter | Republikański | Nie | |
| Gruzja 2 | Biskup Sanforda | Demokratyczny | Tak | |
| Gruzja 3 | Drew Ferguson | Republikański | Nie | |
| Gruzja 4 | Hanka Johnsona | Demokratyczny | Tak | |
| Gruzja 5 | Nikema Williams | Demokratyczny | Tak | |
| Gruzja 6 | Lucy McBath | Demokratyczny | Tak | |
| Gruzja 7 | Carolyn Bourdeaux | Demokratyczny | Tak | |
| Gruzja 8 | Austin Scott | Republikański | Nie | |
| Gruzja 9 | Andrew Clyde | Republikański | Nie | |
| Gruzja 10 | Jody Hice | Republikański | Nie | |
| Gruzja 11 | Barry Loudermilk | Republikański | Nie | |
| Gruzja 12 | Rick W. Allen | Republikański | Nie | |
| Gruzja 13 | David Scott | Demokratyczny | Tak | |
| Gruzja 14 | Marjorie Taylor Greene | Republikański | Nie | |
| Hawaje 1 | Ed Case | Demokratyczny | Tak | |
| Hawaje 2 | Kai Kahele | Demokratyczny | Tak | |
| Idaho 1 | Russ Fulcher | Republikański | Nie | |
| Idaho 2 | Mike Simpson | Republikański | Nie | |
| Stan Illinois 1 | Bobby Rush | Demokratyczny | Tak | |
| Illinois 2 | Robin Kelly | Demokratyczny | Tak | |
| Illinois 3 | Marie Newman | Demokratyczny | Tak | |
| Illinois 4 | Jezus „Chuy” García | Demokratyczny | Tak | |
| Illinois 5 | Mike Quigley | Demokratyczny | Tak | |
| Illinois 6 | Sean Casten | Demokratyczny | Tak | |
| Stan Illinois 7 | Danny K. Davis | Demokratyczny | Tak | |
| Stan Illinois 8 | Raja Krishnamoorthi | Demokratyczny | Tak | |
| Illinois 9 | Jan Schakowski | Demokratyczny | Tak | |
| Stan Illinois 10 | Brad Schneider | Demokratyczny | Tak | |
| Illinois 11 | Bill Foster | Demokratyczny | Tak | |
| Illinois 12 | Mike Bost | Republikański | Nie | |
| Illinois 13 | Rodney Davis | Republikański | Nie | |
| Illinois 14 | Lauren Underwood | Demokratyczny | Tak | |
| Illinois 15 | Mary Miller | Republikański | Nie | |
| Illinois 16 | Adam Kinzinger | Republikański | Tak | |
| Stan Illinois 17 | Cheri Busto | Demokratyczny | Tak | |
| Illinois 18 | Darin LaHood | Republikański | Nie | |
| Indiana 1 | Frank J. Mrvan | Demokratyczny | Tak | |
| Indiana 2 | Jackie Walorski | Republikański | Nie | |
| Indiana 3 | Jim Banks | Republikański | Nie | |
| Indiana 4 | Jim Baird | Republikański | Nie | |
| Indiana 5 | Wiktoria Spartz | Republikański | Nie | |
| Indiana 6 | Greg Pence | Republikański | Nie | |
| Indiana 7 | André Carson | Demokratyczny | Tak | |
| Indiana 8 | Larry Bucshon | Republikański | Nie | |
| Indiana 9 | Trey Hollingsworth | Republikański | Nie | |
| Iowa 1 | Ashley Hinson | Republikański | Nie | |
| Iowa 2 | Mariannette Miller-Meeks | Republikański | Nie | |
| Iowa 3 | Cindy Axne | Demokratyczny | Tak | |
| Iowa 4 | Randy Feenstra | Republikański | Nie | |
| Kansas 1 | Tracey Mann | Republikański | Nie | |
| Kansas 2 | Jake LaTurner | Republikański | Nie | |
| Kansas 3 | Sharice Davids | Demokratyczny | Tak | |
| Kansas 4 | Ron Estes | Republikański | Nie | |
| Kentucky 1 | James Comer | Republikański | Nie | |
| Kentucky 2 | Brett Guthrie | Republikański | Nie | |
| Kentucky 3 | Jan Jarmut | Demokratyczny | Tak | |
| Kentucky 4 | Tomasz Massie | Republikański | Nie | |
| Kentucky 5 | Hal Rogers | Republikański | Nie | |
| Kentucky 6 | Andy Barra | Republikański | Nie | |
| Luizjana 1 | Steve Scalise | Republikański | Nie | |
| Luizjana 2 | Cedric Richmond | Demokratyczny | Tak | |
| Luizjana 3 | Gliniany Higgins | Republikański | Nie | |
| Luizjana 4 | Mike Johnson | Republikański | Nie | |
| Luizjana 5 | Pusty | |||
| Luizjana 6 | Groby na poddaszu | Republikański | Nie | |
| Maine 1 | Chellie Pingree | Demokratyczny | Tak | |
| Maine 2 | Jared Złoty | Demokratyczny | Tak | |
| Maryland 1 | Andy Harris | Republikański | NV | |
| Maryland 2 | Ruppersberger holenderski | Demokratyczny | Tak | |
| Maryland 3 | John Sarbanes | Demokratyczny | Tak | |
| Maryland 4 | Anthony G. Brown | Demokratyczny | Tak | |
| Maryland 5 | Steny Hoyer | Demokratyczny | Tak | |
| Maryland 6 | David Trone | Demokratyczny | Tak | |
| Maryland 7 | Kweisi Mfume | Demokratyczny | Tak | |
| Maryland 8 | Jaime Raskin | Demokratyczny | Tak | |
| Stany Zjednoczone 1 | Ryszard Neal | Demokratyczny | Tak | |
| Stany Zjednoczone 2 | Jim McGovern | Demokratyczny | Tak | |
| Stany Zjednoczone 3 | Lori Trahan | Demokratyczny | Tak | |
| Stany Zjednoczone 4 | Jake Auchincloss | Demokratyczny | Tak | |
| Stany Zjednoczone 5 | Katherine Clark | Demokratyczny | Tak | |
| Stany Zjednoczone 6 | Seth Moulton | Demokratyczny | Tak | |
| Stany Zjednoczone 7 | Ayanna Pressley | Demokratyczny | Tak | |
| Stan Massachusetts 8 | Stephen F. Lynch | Demokratyczny | Tak | |
| Stan Massachusetts 9 | Bill Keating | Demokratyczny | Tak | |
| Michigan 1 | Jacka Bergmana | Republikański | Nie | |
| Michigan 2 | Bill Huizenga | Republikański | Nie | |
| Michigan 3 | Piotr Meijer | Republikański | Tak | |
| Michigan 4 | John Moolenaar | Republikański | Nie | |
| Michigan 5 | Dan Kildee | Demokratyczny | Tak | |
| Michigan 6 | Fred Upton | Republikański | Tak | |
| Michigan 7 | Tim Walberg | Republikański | Nie | |
| Michigan 8 | Elissa Slotkin | Demokratyczny | Tak | |
| Michigan 9 | Andy Levin | Demokratyczny | Tak | |
| 10 | Lisa McClain | Republikański | Nie | |
| Michigan 11 | Haley Stevens | Demokratyczny | Tak | |
| Michigan 12 | Debbie Dingell | Demokratyczny | Tak | |
| Michigan 13 | Rashida Tlaib | Demokratyczny | Tak | |
| 14 | Brenda Lawrence | Demokratyczny | Tak | |
| Minnesota 1 | Jim Hagedorn | Republikański | Nie | |
| Minnesota 2 | Angie Craig | Demokratyczny | Tak | |
| Minnesota 3 | Dziekan Phillips | Demokratyczny | Tak | |
| Minnesota 4 | Betty McCollum | Demokratyczny | Tak | |
| Minnesota 5 | Ilhan Omar | Demokratyczny | Tak | |
| Minnesota 6 | Tom Emmer | Republikański | Nie | |
| Minnesota 7 | Michelle Fischbach | Republikański | Nie | |
| Minnesota 8 | Pete Stauber | Republikański | Nie | |
| Missisipi 1 | Trent Kelly | Republikański | Nie | |
| Missisipi 2 | Bennie Thompson | Demokratyczny | Tak | |
| Missisipi 3 | Michał Gość | Republikański | Nie | |
| Missisipi 4 | Steven Palazzo | Republikański | Nie | |
| Missouri 1 | Cori Bush | Demokratyczny | Tak | |
| Missouri 2 | Anna Wagner | Republikański | Nie | |
| Missouri 3 | Blaine Luetkemeyer | Republikański | Nie | |
| Missouri 4 | Vicky Hartzler | Republikański | Nie | |
| Missouri 5 | Emanuel Cleaver | Demokratyczny | Tak | |
| Missouri 6 | Sam Graves | Republikański | Nie | |
| Missouri 7 | Billy Long | Republikański | Nie | |
| Missouri 8 | Jason Smith | Republikański | Nie | |
| Montana w dużej części | Matt Rosendale | Republikański | Nie | |
| Nebraska 1 | Jeff Fortenberry | Republikański | Nie | |
| Nebraska 2 | Don Bacon | Republikański | Nie | |
| Nebraska 3 | Adrian Smith | Republikański | Nie | |
| Nevada 1 | Dina Tytus | Demokratyczny | Tak | |
| Nevada 2 | Mark Amodei | Republikański | Nie | |
| Nevada 3 | Susie Lee | Demokratyczny | Tak | |
| Nevada 4 | Steven Horsford | Demokratyczny | Tak | |
| Nowy Hampshire 1 | Chris Pappas | Demokratyczny | Tak | |
| Nowy Hampshire 2 | Ann McLane Kuster | Demokratyczny | Tak | |
| New Jersey 1 | Donalda Norcrossa | Demokratyczny | Tak | |
| New Jersey 2 | Jeff Van Drew | Republikański | Nie | |
| New Jersey 3 | Andy Kim | Demokratyczny | Tak | |
| New Jersey 4 | Chris Smith | Republikański | Nie | |
| New Jersey 5 | Josh Gottheimer | Demokratyczny | Tak | |
| New Jersey 6 | Frank Pallone | Demokratyczny | Tak | |
| New Jersey 7 | Tomek Malinowski | Demokratyczny | Tak | |
| New Jersey 8 | Ojcowie Albio | Demokratyczny | Tak | |
| New Jersey 9 | Bill Pascrell | Demokratyczny | Tak | |
| New Jersey 10 | Donald Payne Jr. | Demokratyczny | Tak | |
| New Jersey 11 | Mikie Sherrill | Demokratyczny | Tak | |
| New Jersey 12 | Bonnie Watson Coleman | Demokratyczny | Tak | |
| Nowy Meksyk 1 | Deb Haaland | Demokratyczny | Tak | |
| Nowy Meksyk 2 | Yvette Herrell | Republikański | Nie | |
| Nowy Meksyk 3 | Teresa Leger Fernández | Demokratyczny | Tak | |
| Nowy Jork 1 | Lee Zeldin | Republikański | Nie | |
| Nowy Jork 2 | Andrzej Garbarino | Republikański | Nie | |
| Nowy Jork 3 | Thomas Suozzi | Demokratyczny | Tak | |
| Nowy Jork 4 | Kathleen Ryż | Demokratyczny | Tak | |
| Nowy Jork 5 | Grzegorz Meeks | Demokratyczny | Tak | |
| Nowy Jork 6 | Łaska Meng | Demokratyczny | Tak | |
| Nowy Jork 7 | Nydia Velázquez | Demokratyczny | Tak | |
| Nowy Jork 8 | Hakeem Jeffries | Demokratyczny | Tak | |
| Nowy Jork 9 | Yvette Clarke | Demokratyczny | Tak | |
| Nowy Jork 10 | Jerry Nadler | Demokratyczny | Tak | |
| Nowy Jork 11 | Nicole Malliotakis | Republikański | Nie | |
| Nowy Jork 12 | Carolyn Maloney | Demokratyczny | Tak | |
| Nowy Jork 13 | Adriano Espaillat | Demokratyczny | Tak | |
| Nowy Jork 14 | Aleksandria Ocasio-Cortez | Demokratyczny | Tak | |
| Nowy Jork 15 | Ritchie Torres | Demokratyczny | Tak | |
| Nowy Jork 16 | Jamaal Bowman | Demokratyczny | Tak | |
| Nowy Jork 17 | Mondaire Jones | Demokratyczny | Tak | |
| Nowy Jork 18 | Sean Patrick Maloney | Demokratyczny | Tak | |
| Nowy Jork 19 | Antonio Delgado | Demokratyczny | Tak | |
| Nowy Jork 20 | Paweł Tonko | Demokratyczny | Tak | |
| Nowy Jork 21 | Elise Stefanik | Republikański | Nie | |
| Nowy Jork 22 | Pusty | |||
| Nowy Jork 23 | Tom Reed | Republikański | Nie | |
| Nowy Jork 24 | Jan Katko | Republikański | Tak | |
| Nowy Jork 25 | Józef Morelle | Demokratyczny | Tak | |
| Nowy Jork 26 | Brian Higgins | Demokratyczny | Tak | |
| Nowy Jork 27 | Chris Jacobs | Republikański | Nie | |
| Karolina Północna 1 | G. K. Butterfield | Demokratyczny | Tak | |
| Karolina Północna 2 | Deborah K. Ross | Demokratyczny | Tak | |
| Karolina Północna 3 | Greg Murphy | Republikański | NV | |
| Karolina Północna 4 | David Price | Demokratyczny | Tak | |
| Karolina Północna 5 | Virginia Foxx | Republikański | Nie | |
| Karolina Północna 6 | Kathy Manning | Demokratyczny | Tak | |
| Karolina Północna 7 | David Rouzer | Republikański | Nie | |
| Karolina Północna 8 | Richard Hudson | Republikański | Nie | |
| Karolina Północna 9 | Dan Bishop | Republikański | Nie | |
| Karolina Północna 10 | Patrick McHenry | Republikański | Nie | |
| Karolina Północna 11 | Madison Cawthorn | Republikański | Nie | |
| Karolina Północna 12 | Alma Adams | Demokratyczny | Tak | |
| Karolina Północna 13 | Ted Budd | Republikański | Nie | |
| Północna Dakota | Kelly Armstrong | Republikański | Nie | |
| Ohio 1 | Steve Chabot | Republikański | Nie | |
| Ohio 2 | Brad Wenstrup | Republikański | Nie | |
| Ohio 3 | Joyce Beatty | Demokratyczny | Tak | |
| Ohio 4 | Jim Jordan | Republikański | Nie | |
| Ohio 5 | Bob Latta | Republikański | Nie | |
| Ohio 6 | Bill Johnson | Republikański | Nie | |
| Ohio 7 | Bob Gibbs | Republikański | Nie | |
| Ohio 8 | Warren Davidson | Republikański | Nie | |
| 9 | Marcy Kaptur | Demokratyczny | Tak | |
| 10 | Mike Turner | Republikański | Nie | |
| Ohio 11 | Marcia Krówka | Demokratyczny | Tak | |
| Ohio 12 | Troy Balderson | Republikański | Nie | |
| Ohio 13 | Tim Ryan | Demokratyczny | Tak | |
| 14 | David Joyce | Republikański | Nie | |
| Ohio 15 | Steve Stivers | Republikański | Nie | |
| Polska 16 | Anthony Gonzalez | Republikański | Tak | |
| Oklahoma 1 | Kevin Hern | Republikański | Nie | |
| Oklahoma 2 | Markwayne Mullin | Republikański | Nie | |
| Oklahoma 3 | Frank Lucas | Republikański | Nie | |
| Oklahoma 4 | Tom Cole | Republikański | Nie | |
| Oklahoma 5 | Stephanie Bice | Republikański | Nie | |
| Oregon 1 | Suzanne Bonamici | Demokratyczny | Tak | |
| Oregon 2 | Klif Bentz | Republikański | Nie | |
| Oregon 3 | Hrabia Blumenauer | Demokratyczny | Tak | |
| Oregon 4 | Piotr DeFazio | Demokratyczny | Tak | |
| Oregon 5 | Kurt Schrader | Demokratyczny | Tak | |
| Pensylwania 1 | Brian Fitzpatrick | Republikański | Nie | |
| Pensylwania 2 | Brendan Boyle | Demokratyczny | Tak | |
| Pensylwania 3 | Dwighta Evansa | Demokratyczny | Tak | |
| Pensylwania 4 | Madeleine Dean | Demokratyczny | Tak | |
| Pensylwania 5 | Mary Gay Scanlon | Demokratyczny | Tak | |
| Pensylwania 6 | Chrissy Houlahan | Demokratyczny | Tak | |
| Pensylwania 7 | Susan Wild | Demokratyczny | Tak | |
| Pensylwania 8 | Matt Cartwright | Demokratyczny | Tak | |
| Pensylwania 9 | Dan Meuser | Republikański | Nie | |
| Pensylwania 10 | Scott Perry | Republikański | Nie | |
| Pensylwania 11 | Lloyd Smucker | Republikański | Nie | |
| Pensylwania 12 | Fred Keller | Republikański | Nie | |
| Pensylwania 13 | John Joyce | Republikański | Nie | |
| Pensylwania 14 | Guy Reschenthaler | Republikański | Nie | |
| Pensylwania 15 | Glenn Thomposon | Republikański | Nie | |
| Pensylwania 16 | Mike Kelly | Republikański | Nie | |
| Pensylwania 17 | Conor Baranek | Demokratyczny | Tak | |
| Pensylwania 18 | Mike Doyle | Demokratyczny | Tak | |
| Rhode Island 1 | Dawid Cycylina | Demokratyczny | Tak | |
| Rhode Island 2 | James Langevi | Demokratyczny | Tak | |
| Karolina Południowa 1 | Nancy Mace | Republikański | Nie | |
| Karolina Południowa 2 | Joe Wilson | Republikański | Nie | |
| Karolina Południowa 3 | Jeff Duncan | Republikański | Nie | |
| Karolina Południowa 4 | Williama Timmonsa | Republikański | Nie | |
| Karolina Południowa 5 | Ralph Norman | Republikański | Nie | |
| Karolina Południowa 6 | Jim Clyburn | Demokratyczny | Tak | |
| Karolina Południowa 7 | Tom Rice | Republikański | Tak | |
| Dakota Południowa w dużej części | Zakurzony Johnson | Republikański | Nie | |
| Tennessee 1 | Diana Harshbarger | Republikański | Nie | |
| Tennessee 2 | Tim Burchett | Republikański | Nie | |
| Tennessee 3 | Chuck Fleischmann | Republikański | Nie | |
| Tennessee 4 | Scott DesJarlais | Republikański | Nie | |
| Tennessee 5 | Jim Cooper | Demokratyczny | Tak | |
| Tennessee 6 | John Rose | Republikański | Nie | |
| Tennessee 7 | Mark E. Zielony | Republikański | Nie | |
| Tennessee 8 | David Kustoff | Republikański | Nie | |
| Tennessee 9 | Steve Cohen | Demokratyczny | Tak | |
| Teksas 1 | Louie Gohmert | Republikański | Nie | |
| Teksas 2 | Dan Crenshaw | Republikański | Nie | |
| Teksas 3 | Van Taylor | Republikański | Nie | |
| Teksas 4 | Pat Fallon | Republikański | Nie | |
| Teksas 5 | Lance Gooden | Republikański | Nie | |
| Teksas 6 | Ron Wright | Republikański | Nie | |
| Teksas 7 | Lizzie Pannill Fletcher | Demokratyczny | Tak | |
| Teksas 8 | Kevin Brady | Republikański | Nie | |
| Teksas 9 | Al Green | Demokratyczny | Tak | |
| Teksas 10 | Michael McCaul | Republikański | Nie | |
| Teksas 11 | August Pfluger | Republikański | Nie | |
| Teksas 12 | Kay Granger | Republikański | NV | |
| Teksas 13 | Ronny Jackson | Republikański | Nie | |
| Teksas 14 | Randy Weber | Republikański | Nie | |
| Teksas 15 | Vicente Gonzalez | Demokratyczny | Tak | |
| Teksas 16 | Weronika Escobar | Demokratyczny | Tak | |
| Teksas 17 | Sesje Pete'a | Republikański | Nie | |
| Teksas 18 | Sheila Jackson Lee | Demokratyczny | Tak | |
| Teksas 19 | Jodey Arrington | Republikański | Nie | |
| Teksas 20 | Joaquin Castro | Demokratyczny | Tak | |
| Teksas 21 | Chip Roy | Republikański | Nie | |
| Teksas 22 | Troy Nehls | Republikański | Nie | |
| Teksas 23 | Tony Gonzales | Republikański | Nie | |
| Teksas 24 | Beth Van Duyne | Republikański | Nie | |
| Teksas 25 | Roger Williams | Republikański | Nie | |
| Teksas 26 | Michael C. Burgess | Republikański | Nie | |
| Teksas 27 | Michael Chmura | Republikański | Nie | |
| Teksas 28 | Henry Cuellar | Demokratyczny | Tak | |
| Teksas 29 | Sylwia Garcia | Demokratyczny | Tak | |
| Teksas 30 | Eddie Bernice Johnson | Demokratyczny | Tak | |
| Teksas 31 | John Carter | Republikański | Nie | |
| Teksas 32 | Colin Allred | Demokratyczny | Tak | |
| Teksas 33 | Marc Veasey | Demokratyczny | Tak | |
| Teksas 34 | Filemon Vela Jr. | Demokratyczny | Tak | |
| Teksas 35 | Lloyd Doggett | Demokratyczny | Tak | |
| Teksas 36 | Brian Babin | Republikański | Nie | |
| Utah 1 | Blake Moore | Republikański | Nie | |
| Utah 2 | Chris Stewart | Republikański | Nie | |
| Utah 3 | John Curtis | Republikański | Nie | |
| Utah 4 | Burgess Owens | Republikański | Nie | |
| Vermont-duży | Piotr Welch | Demokratyczny | Tak | |
| Wirginia 1 | Roba Wittmana | Republikański | Nie | |
| Wirginia 2 | Elaine Luria | Demokratyczny | Tak | |
| Wirginia 3 | Bobby Scott | Demokratyczny | Tak | |
| Wirginia 4 | Donald McEachin | Demokratyczny | Tak | |
| Wirginia 5 | Bob Dobry | Republikański | Nie | |
| Wirginia 6 | Ben Cline | Republikański | Nie | |
| Wirginia 7 | Abigail Spanberger | Demokratyczny | Tak | |
| Wirginia 8 | Don Beyer | Demokratyczny | Tak | |
| Wirginia 9 | Morgan Griffith | Republikański | Nie | |
| Wirginia 10 | Jennifer Wexton | Demokratyczny | Tak | |
| Wirginia 11 | Gerry Connolly | Demokratyczny | Tak | |
| Waszyngton 1 | Suzan DelBene | Demokratyczny | Tak | |
| Waszyngton 2 | Rick Larsen | Demokratyczny | Tak | |
| Waszyngton 3 | Jaime Herrera Beutler | Republikański | Tak | |
| Waszyngton 4 | Dan Newhouse | Republikański | Tak | |
| Waszyngton 5 | Cathy McMorris Rodgers | Republikański | Nie | |
| Waszyngton 6 | Derek Kilmer | Demokratyczny | Tak | |
| Waszyngton 7 | Pramila Jayapal | Demokratyczny | Tak | |
| Waszyngton 8 | Kim Schrier | Demokratyczny | Tak | |
| Waszyngton 9 | Adam Smith | Demokratyczny | Tak | |
| Waszyngton 10 | Marilyn Strickland | Demokratyczny | Tak | |
| Wirginia Zachodnia 1 | David McKinley | Republikański | Nie | |
| Wirginia Zachodnia 2 | Alex Mooney | Republikański | Nie | |
| Wirginia Zachodnia 3 | Carol Miller | Republikański | Nie | |
| Wisconsin 1 | Bryan Steil | Republikański | Nie | |
| Wisconsin 2 | Mark Pocan | Demokratyczny | Tak | |
| Wisconsin 3 | Ron Kind | Demokratyczny | Tak | |
| Wisconsin 4 | Gwen Moore | Demokratyczny | Tak | |
| Wisconsin 5 | Scott Fitzgerald | Republikański | Nie | |
| Wisconsin 6 | Glenn Grothman | Republikański | Nie | |
| Wisconsin 7 | Tom Tiffany | Republikański | Nie | |
| Wisconsin 8 | Mike Gallagher | Republikański | Nie | |
| Wyoming na dużym obszarze | Liz Cheney | Republikański | Tak | |
Proces senacki Edytuj
Drugi proces o impeachment Donalda Trumpa, 45. prezydenta Stanów Zjednoczonych, rozpoczął się 9 lutego 2021 r. i zakończył się jego uniewinnieniem 13 lutego. Trump został po raz drugi postawiony w stan oskarżenia przez Izbę Reprezentantów 13 stycznia 2021 r. Izba przyjęła jeden artykuł oskarżenia przeciwko Trumpowi: podżeganie do powstania. Jest jedynym prezydentem USA i jedynym urzędnikiem federalnym, który został dwukrotnie postawiony w stan oskarżenia. [63] Artykuł dotyczący impeachmentu odnosił się do prób obalenia przez Trumpa wyników wyborów prezydenckich w 2020 r. (w tym jego fałszywych twierdzeń o oszustwach wyborczych i prób wywierania nacisku na urzędników wyborczych w Gruzji) i stwierdził, że Trump podżegał do szturmu na Kapitol w Waszyngtonie, podczas gdy Kongres został zwołany, aby policzyć głosy wyborcze i poświadczyć zwycięstwo Joe Bidena i Kamali Harris. [64]
Na początku procesu senator Rand Paul zmusił do odrzucenia zarzutu impeachmentu na podstawie tego, że sądzenie byłego prezydenta jest niekonstytucyjne, ponieważ jedynym środkiem zaradczym na impeachment i wyrok skazujący jest usunięcie z urzędu, a Trump nie sprawował już urzędu . Wniosek został odrzucony w głosowaniu 55–45, przy czym wszyscy Demokraci, obaj niezależni i pięciu Republikanów (Susan Collins z Maine, Lisa Murkowski z Alaski, Mitt Romney z Utah, Ben Sasse z Nebraski i Pat Toomey z Pensylwanii) głosowali przeciwko ruch. [65] [66] To był pierwszy raz, kiedy były prezydent był sądzony. Jamie Raskin był głównym kierownikiem impeachmentu i głównym autorem – wraz z przedstawicielem Davidem Cicillinem i przedstawicielem Tedem Lieu – artykułu o impeachmencie, w którym oskarżył Trumpa o podżeganie do powstania poprzez wywołanie szturmu na Kapitol. Joaquin Castro, Eric Swalwell, Madeleine Dean i Stacey Plaskett również pomagali w ustnych argumentach skazujących.
Obroną Trumpa kierował Michael van der Veen, prawnik ds. obrażeń ciała z Filadelfii, wraz z Davidem Schoenem i Brucem Castorem. Styl i treść Van der Veena podczas procesu wywołały krytykę ze strony wielu, z westchnieniem i śmiechem w Senacie, kiedy stwierdził, że będzie starał się usunąć co najmniej 100 osób ze swojego biura w Filadelfii, w tym Nancy Pelosi i wiceprezydent Kamalę Harris. [67] [68] Trump pierwotnie zatrudnił Butcha Bowersa i Deborah Barbier do reprezentowania go, ale zrezygnowali wraz z trzema innymi prawnikami po tym, jak „były prezydent chciał, aby reprezentujący go prawnicy skupili się na jego zarzutach dotyczących masowych oszustw wyborczych i został mu skradziony." [69]
Na zakończenie procesu Senat głosował 57–43 za skazaniem Trumpa za podżeganie do powstania, przy 10 głosach brakujących do większości dwóch trzecich wymaganej przez Konstytucję, w związku z czym Trump został uniewinniony. Siedmiu senatorów republikańskich przyłączyło się do wszystkich senatorów Demokratów i niezależnych senatorów w głosowaniu za skazaniem Trumpa, co było największym głosem ponadpartyjnym za skazaniem prezydenta USA w impeachmencie. [70] [71]
Wsparcie Edytuj
Osoby z mediów i organizacji politycznych wyraziły poparcie dla oskarżenia Trumpa lub usunięcia go metodami opisanymi w 25. poprawce. Każde odwołanie przez Izbę Reprezentantów wymagałoby procesu i skazania w Senacie, przy równoczesnym udziale dwóch trzecich obecnych i głosujących senatorów, w którym to czasie Trump pozostałby na stanowisku. Od 8 stycznia zakres poparcia wśród senatorów dla procesu impeachmentu jest niejasny, zwłaszcza biorąc pod uwagę czas niezbędny do zorganizowania procesu i krótki czas pozostawania prezydenta Trumpa. [72] Witryna zbiorcza ankiet PięćTrzydzieści Osiem zauważył, że około 85% Demokratów, 49% Niezależnych i 16% Republikanów poparło impeachment. Ankieter zauważył również około 8% spadek poparcia Trumpa po ataku. [73] [74]
Federalni wybierani urzędnicy Edytuj
Co najmniej 200 [75] [76] członków Kongresu wezwało do postawienia Trumpa w stan oskarżenia lub pozbawienia jego uprawnień i obowiązków zgodnie z 25. poprawką. [77] Inni członkowie Izby, a także kilku urzędników państwowych, wezwali do natychmiastowego usunięcia Trumpa przez Kongres na podstawie 25. poprawki. [78] [79] [80] [81] 6 stycznia czterej „wyżsi republikańscy urzędnicy wybrani” powiedzieli CNN, że uważają, że Trump powinien zostać usunięty poprzez 25. poprawkę, podczas gdy dwóch innych republikańskich wybranych urzędników powiedziało, że Trump powinien zostać usunięty przez impeachment . [81] 11 stycznia 24 byłych republikańskich członków Kongresu wystąpiło z poparciem dla impeachmentu. [82]
Dom Demokratów Edytuj
W dniu ataku wielu Demokratów z Izby Reprezentantów, w tym Seth Moulton, Alexandria Ocasio-Cortez i Katherine Clark, wezwało do natychmiastowego impeachmentu i usunięcia Trumpa przez Kongres lub poprzez 25. poprawkę. [78] [79] [77] [83] Przewodnicząca Izby Reprezentantów Stanów Zjednoczonych Nancy Pelosi, demokratka, wezwała do usunięcia Trumpa poprzez 25. poprawkę i ogłosiła, że jest gotowa głosować nad artykułami o impeachmencie, jeśli to się stanie. nie stało się. [84] Pelosi powiedział, że Trump jest „bardzo niebezpieczną osobą, która nie powinna nadal sprawować urzędu”. [85] Przyrzekając ponownie oskarżyć Trumpa, jeśli jego gabinet sam go nie usunie, Pelosi powiedział, że Trump „podżegał do zbrojnego powstania przeciwko Ameryce” i że „radosne zbezczeszczenie USAKapitol, który jest świątynią naszej amerykańskiej demokracji, i przemoc wymierzona w Kongres to horror, który na zawsze splami historię naszego narodu – podżegany przez prezydenta”[8].
6 stycznia przedstawiciele Ted Lieu i Charlie Crist wezwali wiceprezydenta Mike'a Pence'a do usunięcia Trumpa poprzez 25. poprawkę. [80] [86]
Republikanie domu Edytuj
Pierwszym republikaninem, który wprost wezwał Trumpa do usunięcia ze stanowiska, był Adam Kinzinger, który napisał na Twitterze za 25. poprawką dzień po zamieszkach. [87] [88]
8 stycznia CNN poinformowało, że dwóch republikańskich członków Izby, których nie wymienili, powiedziało, że rozważą głosowanie za impeachmentem. Jeden z nich wyjaśnił: „Przeżyliśmy atak, nie potrzebujemy długich przesłuchań na temat tego, co się stało”. [89] Następnie Kinzinger, a także John Katko, Liz Cheney, Jaime Herrera Beutler, Fred Upton i Dan Newhouse [90] wskazali, że będą głosować za impeachmentem, inni republikanie z Izby otwarcie rozważali głosowanie za impeachmentem, w tym Peter Meijer (jak oświadczenia z 11 stycznia). [91] [92] [93] Anthony Gonzalez opublikował na Twitterze oświadczenie wyrażające poparcie dla impeachmentu podczas głosowania. [94] Ostatecznie dziesięciu republikanów głosowało za oskarżeniem, w tym Katko, Kinzinger, Upton, Beutler, Newhouse, Meijer, Cheney i Gonzalez, a także David Valadao z Kalifornii i Tom Rice z Południowej Karoliny. [95] Czterech republikanów nie głosowało. Liz Cheney wydała mocne oświadczenie na poparcie impeachmentu, które zostało również wyraźnie zacytowane w końcowym przemówieniu przez lidera większości Izby Reprezentantów Steny'ego Hoyera, stwierdzając, że „prezydent Stanów Zjednoczonych wezwał ten motłoch, zebrał motłoch i zapalił płomień Ten atak. Wszystko, co nastąpiło później, było jego dziełem. (. ) Nigdy nie było większej zdrady prezydenta Stanów Zjednoczonych jego urzędu i przysięgi złożonej Konstytucji." [96] Później GOP stanu Wyoming zażądał, by Cheney, trzecia w hierarchii Republikańska w Izbie Republikanów, zrezygnowała ze stanowiska. Odmówiła i poprawiła niektórych członków swojej partii stanowej, którzy twierdzili, że zamieszki na Kapitolu zostały dokonane przez protestujących Antifa i Black Lives Matter. [97]
Senat Demokraci Edytuj
Do 7 stycznia demokrata Chuck Schumer, przywódca mniejszości w Senacie, wezwał do natychmiastowego usunięcia Trumpa z urzędu [98], podobnie jak wielu innych demokratycznych członków Senatu USA. [ który? ] [75]
W poniedziałek, 11 stycznia, senator Joe Manchin (D-WV) powiedział, że jego zdaniem plan głosowania w sprawie impeachmentu w tym tygodniu jest „nierozważny”, ponieważ nie ma możliwości skazania przez Senat. Powiedział, że Kongres może posunąć się do przodu z impeachmentem po inauguracji prezydenta elekta Bidena. [99]
Republikanie Senatu Edytuj
8 stycznia republikański senator Ben Sasse powiedział, że jest gotów rozważyć oskarżenie, ponieważ Trump złamał jego przysięgę. [100]
Według CNN do 9 stycznia żaden republikański senator nie wzywał publicznie do usunięcia Trumpa z urzędu. [88] Jednak dwóch senatorów republikańskich wezwało do jego dobrowolnej rezygnacji. 8 stycznia republikańska senator Lisa Murkowski z Alaski wezwała Trumpa do natychmiastowej rezygnacji, oświadczając: „Chcę go usunąć. Wyrządził wystarczająco dużo szkód”. [101] [102] Murkowski zasugerował, że może ogłosić się niezależną, ponieważ „jeśli Partia Republikańska stała się tylko partią Trumpa, szczerze kwestionuję, czy jest to partia dla mnie”. [103] Republikański senator Pat Toomey z Pensylwanii oświadczył 9 stycznia, że uważa, że prezydent Trump „popełnił nienaganne przestępstwa” i że jego republikańscy koledzy powinni „poszukiwać duszy” w kwestii ich własnego zaangażowania [104], ale nie powiedział, jak planuje głosować, jeśli sprawa trafi na rozprawę w Senacie. [105] 10 stycznia Toomey powiedział, że „najlepszym sposobem dla naszego kraju” byłoby, gdyby Trump „zrezygnował i jak najszybciej odszedł”. [106]
Po tym, jak 15 grudnia przywódca większości w Senacie Mitch McConnell uznał zwycięstwo Bidena, Trump nie rozmawiał z McConnellem przez pozostały miesiąc jego prezydentury. [107] McConnell podobno wierzył, że Trump popełnił niepodważalne zbrodnie ostatniego pełnego dnia urzędowania Trumpa, McConnell powiedział, że „motłoch był karmiony kłamstwami” i że „został sprowokowany przez prezydenta”. [108] Chociaż McConnell miał również wierzyć, że postępowanie w sprawie impeachmentu ułatwi republikanom usunięcie wpływów Trumpa z partii, [109] mimo to powiedział 13 stycznia kolegom senatorom, że nie zdecydował jeszcze, czy zagłosuje skazać Trumpa i wysłuchać argumentów podczas procesu. [110] Co więcej, McConnell był niechętny wcześniejszemu zwołaniu Senatu w celu przeprowadzenia procesu, [111] co oznacza, że Trump zakończył swoją kadencję prezydencką.
Urzędnicy wybierani przez państwo Edytuj
Obecni gubernatorzy i zastępcy gubernatorów Edytuj
Następujący gubernatorzy i wicegubernatorzy powiedzieli, że Trump powinien zostać usunięty ze stanowiska:
- Gubernator Kalifornii Gavin Newsom (Demokratyczny) [112]
- Gubernator stanu Illinois J. B. Pritzker (demokratyczny) [113]
- Gubernator Maryland Larry Hogan (Republikanin) [114]
- Gubernator porucznik Maryland Boyd Rutherford (Republikanin) [115]
- Gubernator Massachusetts Charlie Baker (Republikanin) [116]
- Gubernator Nowego Jorku Andrew Cuomo (Demokratyczny) [117]
- Gubernator New Jersey Phil Murphy (Demokratyczny) [118]
- Gubernator Karoliny Północnej Roy Cooper (Demokratyczny) [119]
- Gubernator Vermont Phil Scott (Republikanin) [120]
- Gubernator Wirginii Ralph Northam (Demokratyczny) [121]
- Gubernator Waszyngtonu Jay Inslee (Demokratyczny) [122]
Byli gubernatorzy Edytuj
- Były gubernator Kalifornii Arnold Schwarzenegger (Republikanin) [123]
- Były gubernator New Jersey Chris Christie (Republikanin) [124]
- Były gubernator Massachusetts Bill Weld (Republikanin) [125]
Stanowiska administracyjne Edytuj
Pracownicy federalni Edytuj
Około 175 zawodowych dyplomatów w Departamencie Stanu, głównie prawników, wezwało Mike'a Pompeo do wsparcia konsultacji z innymi urzędnikami gabinetu w sprawie ewentualnego powołania się na 25. poprawkę do usunięcia prezydenta z urzędu. Telegram stwierdzał, że działania prezydenta podważają politykę zagraniczną USA i instytucje demokratyczne. [126]
Byli urzędnicy administracji Edytuj
Były sekretarz bezpieczeństwa wewnętrznego i szef sztabu Białego Domu John F. Kelly, który opuścił gabinet Trumpa w 2019 roku, powiedział, że gdyby nadal był częścią administracji podczas szturmu na Kapitol, poparłby usunięcie Trumpa z urzędu. [127]
Historycy, uczeni i komentatorzy Edytuj
Ponad 1000 historyków i konstytucjonalistów podpisało list otwarty, opublikowany w Internecie 11 stycznia 2021 r., wzywający do postawienia Trumpa w stan oskarżenia i usunięcia z urzędu. [128] [129] Dodatkowo, Amerykańskie Towarzystwo Konstytucyjne opublikowało oświadczenie podpisane przez ponad 900 profesorów prawa, wzywające Kongres do oskarżenia i usunięcia Trumpa ze stanowiska lub do wiceprezydenta Pence'a i gabinetu powołania się na 25. poprawkę. [130]
Yoni Appelbaum (Atlantycki), David francuski (Czas), Austin Sarat, David Frum (Atlantycki), [131] Tom Nichols (USA dziś), David Landau, Rosalind Dixon i Bret Stephens (New York Times) wezwał do postawienia Trumpa w stan oskarżenia po raz drugi i zdyskwalifikowania go z funkcji publicznych. [132] [133] [134] [135] [136] [137] Mary L. Trump, siostrzenica prezydenta, powiedziała, że uważa, że jej wujowi należy zabronić ponownego ubiegania się o urząd. [138]
Kilku konserwatywnych komentatorów, w tym Meghan McCain, Rod Dreher, Daniel Larison (Amerykański konserwatysta), Jan Podhoretz (Komentarz), Tiana Lowe i Eddie Scarry (Egzaminator Waszyngtonu) wyrazili poparcie dla impeachmentu i/lub powołania się na 25. poprawkę do usunięcia Trumpa z urzędu. [139] [140] [141] [142] [143] [144] Mateusz Continetti, pisząc w Przegląd Krajowy, wezwał również do usunięcia Trumpa z urzędu. [145] Analityk Fox News, Juan Williams, napisał w: Wzgórze, „Aresztować buntowników oskarżać Trumpa”. [146]
Progresywni komentatorzy John Nichols (Naród) i Matta Forda (Nowa Republika) wezwał również do postawienia Trumpa w stan oskarżenia i wieczystego zdyskwalifikowania z funkcji publicznych. [147] [148]
Nazywanie zbrojnego szturmu Kapitolu „aktem buntu”, Washington Post redakcja napisała, że „dalsza kadencja Trumpa na stanowisku stanowi poważne zagrożenie dla amerykańskiej demokracji”, a także dla porządku publicznego i bezpieczeństwa narodowego, i wezwała Pence'a do natychmiastowego rozpoczęcia procesu 25. nowelizacji w celu ogłoszenia Trumpa „niezdolnym do wypełniania swoich uprawnień i obowiązków jego urzędu”, aby Pence mógł służyć do inauguracji Bidena 20 stycznia. Dyspozytornia stwierdził, że Trump „musi zostać usunięty” za nadużycie swojego urzędu, naruszenie zaufania publicznego i podżeganie do „gwałtownego ataku na Kapitol i Kongres”. [150] Czasy finansowe Redakcja wezwała Trumpa do „pociągnięcia do odpowiedzialności za szturm na Kapitol”. [151] Dziennik Wall Street Redakcja zaprosiła Trumpa do rezygnacji, nazywając jego działania „nienagannymi” i stwierdzając, że prezydent „przekroczył granicę konstytucyjną, której Trump wcześniej nie przekroczył”. [152]
Inne organizacje Edytuj
Lincoln Project, komisja polityczna utworzona przez anty-Trumpowych republikanów i byłych republikanów, wezwała Izbę Reprezentantów i Senat do „natychmiastowego oskarżenia Donalda Trumpa o kierowanie i sprowokowanie tego ataku”. [153]
Narodowe Stowarzyszenie Producentów również poprosiło Pence o „poważne rozważenie” powołania się na 25. poprawkę. [154]
Freedom House wydał komunikat prasowy wzywający do natychmiastowego usunięcia prezydenta Trumpa poprzez rezygnację, 25. poprawkę lub impeachment. [155]
Amerykańska Unia Swobód Obywatelskich po raz drugi wezwała do impeachmentu Trumpa. [156]
March for Science rozesłał petycję internetową wzywającą do natychmiastowego usunięcia Trumpa za pomocą 25. poprawki. [157]
Crowell & Moring LLP, duża kancelaria prawnicza z Waszyngtonu, rozesłała wśród największych firm prawniczych w kraju list wzywający do usunięcia Trumpa na mocy sekcji 4 25. poprawki do Konstytucji. Co najmniej 18 innych firm prawniczych, w tym DLA Piper, Foley Hoag i Hanson Bridgett, dołączyło do tego wezwania. [158] [159]
Sprzeciw Edytuj
Senat Edytuj
7 stycznia senator Steve Daines (R-MT) powiedział: „Słyszę te wezwania do impeachmentu – nie sądzę, że są pomocne i myślę, że powinniśmy pozwolić na 13 dni na pokojowe przejście do przodu i przygotowanie się na to przejście władzy, które nastąpi 20 stycznia”. [160]
8 stycznia senator Lindsey Graham (R-SC) napisał na Twitterze, że impeachment „przyniesie więcej szkody niż pożytku”. [161] W kolejnym tweecie zasugerował, że Pelosi i Schumer chcieli oskarżyć Trumpa, ponieważ obawiali się o własne przetrwanie polityczne. [162] Również 11 stycznia Graham napisał na Twitterze: „Nadszedł czas, abyśmy wszyscy próbowali uzdrowić nasz kraj i iść naprzód. Impeachment byłby dużym krokiem wstecz”. [163]
11 stycznia przeciwko impeachmentowi wypowiedziało się trzech senatorów. Senator Cindy Hyde-Smith (R-MS) powiedziała: „Przeżyjmy 10 dni. Wyjdzie z biura i zabierajmy się do rzeczy”. [164] Senator John Hoeven (R-ND) powiedział: „Musimy współpracować, aby uzdrowić podziały w naszym narodzie, a impeachment zamiast tego służyłby dalszemu podziałowi naszego kraju”. [165] Senator Rick Scott (R-FL) powiedział: „Nie zamierzam robić tego, co robią Demokraci. Myślę, że musimy obniżyć retorykę. [166]
12 stycznia senator Tim Scott (R-SC) napisał na Twitterze: „Głosowanie w sprawie impeachmentu doprowadzi tylko do większej nienawiści i głęboko podzielonego narodu. Sprzeciwiam się oskarżeniu prezydenta Trumpa”. [167]
13 stycznia siedmiu senatorów wystąpiło przeciwko impeachmentowi. Senator Bill Hagerty (R-TN) powiedział: „W czasach, gdy Stany Zjednoczone potrzebują uzdrowienia narodowego i prawdziwego zaangażowania w rządy prawa, naród amerykański powinien zwracać się do swoich ustawodawców nie po to, by pogłębiać podziały partyzanckie, ale by nas zjednoczyć. Do kadencji prezydenta pozostało siedem dni, a on w pełni zobowiązał się do pokojowego przekazania władzy”. [168] Senator Cynthia Lummis (R-WY) powiedziała: „Posuwanie się naprzód z impeachmentem w tym momencie tylko jeszcze bardziej podzieli nasz i tak już cierpiący naród”. [169] Senator Kevin Cramer (R-ND) powiedział: „Retoryka prezydenta, choć lekkomyślna, podczas gdy na pewnym poziomie może być oskarżana o podżeganie do gniewu i podżeganie do złego zachowania, jasne jest również, że dokładne słowa, których użył, nie są w każdym razie wzrosną, moim zdaniem, do poziomu podżegania do przestępstwa, który moim zdaniem musielibyśmy rozważyć w tym procesie nawet tak politycznie, jak jest”. [170] Senator Marsha Blackburn (R-TN) powiedziała: „Praca z impeachmentem teraz, na kilka dni przed obecną administracją, jeszcze bardziej podzieli Amerykanów i zaostrzy napięcia. Idąc dalej, mam szczerą nadzieję, że Kongres będzie pracował nad ponadpartyjną podstawę, aby przywrócić zaufanie narodu amerykańskiego do naszych wyborów i potwierdzić nasze wspólne zaangażowanie na rzecz rządów prawa”. [171] Senator Roger Wicker (R-MS) powiedział Meridian Star 13 stycznia, że sprzeciwia się impeachmentowi. [172] Senator Tom Cotton (R-AR) powiedział: „Po 20 stycznia Kongres powinien zająć się interesami ludzi: usprawnić nasze wysiłki w zakresie szczepień, przywrócić dzieci do szkoły i przywrócić robotników do pracy”. [173] Senator Tommy Tuberville (R-AL) powiedział: „Musimy tylko iść naprzód, aby pomóc ludziom w tym kraju i przestać martwić się polityką”. [174]
14 stycznia senator Mike Rounds (R-SD) powiedział: „Myślę, że jeśli pytanie jest dyskusyjne, nie widzę powodu, by skazywać”. [175]
19 stycznia trzech senatorów opowiedziało się przeciwko impeachmentowi. Senator John Cornyn (R-TX) powiedział: „Jeśli przystąpią do procesu impeachmentu, myślę, że to jeszcze bardziej podzieli kraj”. [176] Senator John Thune (R-SD) powiedział: „Moim zdaniem użycie konstytucyjnego narzędzia zaprojektowanego do usunięcia prezydenta z urzędu po jego odejściu może dalej podzielić nasz kraj, kiedy najmniej nas na to stać”. [177] Senator Roger Marshall (R-KS) powiedział: „Nie tylko niekonstytucyjne jest postawienie w stan oskarżenia prezydenta po jego odejściu z urzędu, mocno wierzę, że próba impeachmentu w tym momencie tylko podniesie i tak już wysoką temperaturę w amerykańskiej opinii publicznej i jeszcze bardziej podzieli nasze kraju w czasie, w którym powinniśmy skupić się na zjednoczeniu kraju i posuwaniu się naprzód. Niezależnie od tego, czy chodzi o dostarczenie szczepionki COVID-19 w ramiona wszystkich, którzy jej chcą i potrzebują, zwiększenie liczby miejsc pracy, czy też otwarcie naszej gospodarki z powrotem na - poziomy pandemii, mamy prawdziwą pracę do wykonania." [178]
20 stycznia senator John Boozman (R-AR) powiedział: „Ponieważ [Trump] już odszedł, impeachment byłby znaczącym wydatkiem i stratą czasu”. [179]
21 stycznia pięciu senatorów wypowiedziało się przeciwko impeachmentowi. Senator Chuck Grassley (R-IA) powiedział: „Zgodnie z konstytucją to jedno, aby oskarżyć prezydenta, ale czy można oskarżyć obywatela? Ponieważ teraz to nie jest prezydent Trump, tylko obywatel Trump”. [180] Senator Josh Hawley (R-MO) powiedział: „Demokraci wydają się mieć zamiar uzbroić każde narzędzie, jakie mają do dyspozycji – w tym przeforsować niekonstytucyjny proces impeachmentu – w celu dalszego podziału kraju. [181] Senator Mike Braun (R-IN) powiedział: „Myślę, że kluczową kwestią jest to, czy jest to zgodne z konstytucją, gdy ktoś jest poza biurem – a następnie, czy jest to czysta kara, gdy próbujesz popchnąć to do przodu”. [182] Senator Ron Johnson (R-WI) powiedział: „Uważam, że proces impeachmentu byłego prezydenta jest niekonstytucyjny i stanowiłby bardzo niebezpieczny precedens”. [183] Senator Ted Cruz (R-TX) powiedział: „Wydaje się, że senackie demokraci, odpowiedzią na to, że chcą rozpocząć nowy Kongres od samego początku, z mściwym i represyjnym procesem impeachmentu” [184] ]
24 stycznia przeciwko impeachmentowi wypowiedziało się dwóch senatorów. Senator John Barrasso (R-WY) powiedział, że Demokraci wysyłają wiadomość, że „nienawiść i złość do Donalda Trumpa są tak silne”, że zorganizują proces, który powstrzyma priorytety polityczne Bidena. [185] Senator Marco Rubio (R-FL) powiedział: „Pierwszy raz, kiedy będę miał szansę zagłosować za zakończeniem tego procesu, zrobię to, ponieważ myślę, że to naprawdę złe dla Ameryki”. [186]
25 stycznia przeciwko impeachmentowi wypowiedziało się trzech senatorów. Senator Joni Ernst (R-IA) powiedział: „W tej chwili martwię się, że prezydent nie jest już na stanowisku. Kongres otwierałby się na niebezpieczny standard użycia impeachmentu jako narzędzia politycznej zemsty na prywatnym obywatelu, Środkiem zaradczym w tym momencie jest pozbawienie skazanych możliwości ubiegania się o przyszły urząd – posunięcie, które niewątpliwie pozbawiłoby miliony wyborców możliwości wyboru kandydata w następnych wyborach. [187] Senator Rand Paul (R-KY) napisał na Twitterze: „Sprzeciwiam się temu niekonstytucyjnemu fałszerstwu procesu 'impeachmentu' i zmuszę głosowanie, czy Senat może przeprowadzić proces prywatnego obywatela”. [188] Senator Richard Burr (R-NC) powiedział: „Taki zarzut powinien trafić do Departamentu Sprawiedliwości i zostać skierowany do oskarżenia. zarzuty o podżeganie do powstania. [189]
26 stycznia ośmiu senatorów wystąpiło przeciwko impeachmentowi. Senator James Lankford (R-OK) powiedział: „To nie jest proces, to jest teatr polityczny. Nie można usunąć z urzędu kogoś, kto już nie pełni urzędu. możliwość, że ktoś może zostać usunięty z urzędu, ponieważ nie jest na żadnym urzędzie. W chwili, gdy nasz naród musi się zjednoczyć, ten proces spowoduje tylko jeszcze głębsze podziały”. [190] Senator Jim Inhofe (R-OK) napisał na Twitterze: „Biorąc pod uwagę, że kara za impeachment zostanie usunięta z urzędu, moje czytanie Konstytucji prowadzi mnie do przekonania, że Założyciele nie zamierzali, abyśmy oskarżyli byłych urzędników federalnych. Zgadzam się z @RandPaulem, że sądzenie byłego prezydenta nie jest zgodne z konstytucją”. [191] Senator John Kennedy (R-LA) powiedział: „Dzisiaj głosowałem za potwierdzeniem, że to postępowanie o impeachment jest niekonstytucyjne. postępowanie impeachmentalne przeciwko byłemu prezydentowi Trumpowi”. [192] Senator Rand Paul (R-KY) napisał na Twitterze: „Ten impeachment jest niczym innym jak partyzanckim ćwiczeniem mającym na celu dalszy podział kraju.Demokraci twierdzą, że chcą zjednoczyć kraj, ale postawienie w stan oskarżenia byłego prezydenta, prywatnego obywatela, jest antytezą jedności”.[193] Senator Richard Shelby (R-AL) powiedział dziennikarzom, że ma „głębokie zastrzeżenia, czy powinni go osądzać”. [194] Senator Roy Blunt (R-MO) napisał na Twitterze, że „Uważam, że konstytucyjnym celem impeachmentu prezydenckiego jest usunięcie prezydenta z urzędu, a nie karanie osoby po odejściu z urzędu”. [195] Senator Shelley Moore Capito (R-WV) powiedział: „Moje dzisiejsze głosowanie za odrzuceniem artykułu o impeachmencie opiera się na fakcie, że impeachment miał na celu usunięcie urzędnika z urzędu publicznego. Konstytucja nie daje Kongresowi prawa do oskarżenia prywatnego obywatela. Zarzut ten skierowany jest do osoby, która nie pełni już funkcji publicznych. Uważam, że nadszedł czas, abyśmy skupili naszą uwagę i energię na licznych wyzwaniach, przed którymi stoi obecnie nasz kraj. Zamiast podążać ścieżką podziału, zwróćmy uwagę na wezwanie do jedności, które słyszeliśmy tak często wypowiadane w ciągu ostatnich kilku tygodni. [196] Senator Thom Tillis (R-NC) powiedział: „6 stycznia powiedziałem, że głosowanie odrzucenie elektorów stanowych było niebezpiecznym precedensem, którego nie powinniśmy ustanawiać. Podobnie, postawienie w stan oskarżenia byłego prezydenta, który jest teraz prywatnym obywatelem, byłoby równie nierozsądne” [197].
Senatorzy Jim Risch (R-ID) należał do grupy republikańskich senatorów, którzy zapytali przywódcę mniejszości Mitcha McConnella (R-KY), jak uniemożliwić Senatowi nawet przeprowadzenie procesu. [198]
Inne Edytuj
Emerytowany profesor Harvard Law School Alan Dershowitz, który reprezentował Trumpa podczas jego pierwszego impeachmentu i poparł Bidena na prezydenta w wyborach w 2020 roku, sprzeciwił się kolejnemu impeachmentowi. Stwierdził, że Trump „nie popełnił przestępstwa, które jest konstytucyjnie nie do podrobienia” i „będzie zaszczycony, mogąc ponownie bronić Konstytucji przed partyzanckimi wysiłkami na rzecz jej użycia w celach politycznych”. [200]
Jonathan Turley, profesor George Washington University Law School, napisał artykuł w: Wzgórze w którym twierdził, że ten nowy wysiłek impeachmentu „uszkodzi konstytucję”. Podczas gdy Turley potępia uwagi Trumpa, stwierdził, że przemówienie Trumpa „będzie postrzegane jako przemówienie chronione przez Sąd Najwyższy”. Zauważył również, że Trump „nigdy nie wzywał do przemocy ani zamieszek” i wskazał na inne uwagi wygłoszone przez demokratów z Kongresu w zeszłym roku, które podobnie zachęcały do protestów, które stały się gwałtowne. [201]
Były doradca ds. bezpieczeństwa narodowego John Bolton wezwał do rezygnacji Trumpa [202], jednak argumentował przeciwko powołaniu się na 25. poprawkę i impeachmentowi, twierdząc, że to „bardzo zły pomysł”, że 25. poprawka była „najgorzej zredagowaną” sekcją Konstytucji i doprowadziłoby do „dwóch rywalizujących prezydencji”, jeśli Trump zostanie przywołany i zakwestionowany. [203]
Jako przeciwieństwo nacisku na impeachment Republikanie z Izby wprowadzili rezolucję potępiającą Trumpa, sponsorowaną przez Briana Fitzpatricka wraz z oryginalnymi współsponsorami Tomem Reedem, Young Kim, Johnem Curtisem, Peterem Meijerem i Fredem Uptonem Meijer i Upton ogłosili, że również poprą impeachment. [204] [205] [206]
Po szturmie na Kapitol Stanów Zjednoczonych gubernator stanu Ohio Mike DeWine stwierdził, że impeachment nie jest mądrym pomysłem, mówiąc, że „gdyby tak się stało, więcej ludzi byłoby zaognionych. Byłoby mniej zaufania do całego systemu. tygodnie, a następny prezydent odbędzie się 20 stycznia o 12 w południe, dwa tygodnie przed końcem i to będzie koniec. [207]
12 stycznia Trump opisał oskarżenie o impeachment jako „polowanie na czarownice”, które „wywoływało ogromny gniew” wśród jego zwolenników. [208]
Czy Senat usunie Trumpa?
Izba kierowana przez Demokratów zatwierdziła 230-197 pierwszy artykuł impeachmentu, w którym oskarża się Trumpa o nadużycie władzy, prosząc ukraińskich urzędników o ogłoszenie śledztw, które byłyby korzystne dla jego reelekcji. Kilka minut później Izba zatwierdziła drugi artykuł, głosując 229-198, aby oskarżyć Trumpa o utrudnianie śledztwa Kongresu w sprawie tego wniosku.
Chociaż historyczne głosowania zakończyły pospieszne starania Demokratów o przedstawienie artykułów o impeachmencie przed końcem roku – przewodnicząca Izby Reprezentantów Nancy Pelosi rozpoczęła dochodzenie w sprawie działań Trumpa niecałe trzy miesiące temu – rozpocznie się wyjątkowo rzadki proces w Senacie, aby ustalić czy prezydent zostanie usunięty z urzędu.
Przywódcy republikańscy spodziewają się, że proces rozpocznie się w przyszłym miesiącu, chociaż Pelosi był niezobowiązujący podczas konferencji prasowej po głosowaniu, kiedy Izba wyśle artykuły do Senatu do przeglądu.
W wzruszającym momencie podczas tej konferencji prasowej Pelosi podniósł zmarłego reprezentanta Elijah Cummingsa, demokratę z Maryland i byłego przewodniczącego Komisji Nadzoru i Reformy Rządu, który zmarł w październiku.
„Zrobiliśmy wszystko, co mogliśmy, Elijah, zdaliśmy dwa artykuły oskarżenia” – powiedział Pelosi. „Prezydent jest postawiony w stan oskarżenia”.
Przemawiając wcześniej na podłodze Izby, Pelosi powiedział, że wizja narodu poczętego przez Ojców Założycieli jest „zagrożona” przez Biały Dom.
„Nie dał nam wyboru” – powiedział Pelosi.
Impeachment, któremu Pelosi i inni przywódcy Demokratów początkowo się sprzeciwiali, może mieć również konsekwencje dla wyborów w 2020 r., w których kandydaci pragnący usunąć Trumpa z mandatu starali się skupić uwagę narodu na opiece zdrowotnej, imigracji i edukacji, jednocześnie obchodząc na palcach rozgrywające się dramaty konstytucyjne w Waszyngtonie. Trump zakłada, że impeachment wywoła w nadchodzących latach zgorszenie wyborców na Demokratów.
Demokratyczna przewodnicząca Domu Nancy Pelosi wchodzi na piętro Domu 18 grudnia 2019 r. (Zdjęcie: Jim Lo Scalzo, EPA-EFE)
Dom ustawiony do oddania historycznych głosów nad artykułami oskarżenia
Ten zapis został wygenerowany automatycznie i może nie być w 100% dokładny.
Współgospodarze „The View” reagują na wygwizdanie reprezentantki stanu Michigan, Elissa Slotkin, za wyjaśnienie swojej decyzji o wsparciu impeachmentu podczas napiętego ratusza w jej dzielnicy, którą prezydent Trump wygrał w 2016 roku.
Now Playing: Demokrata Slotkin spotkał się z protestami i brawami
Teraz odtwarzane: National Geographic bada, co oznacza cień dla rasowych i ekonomicznych realiów miasta
Teraz odtwarzane: Były prezydent Barack Obama mówi o wyścigu, odporności i nadziei na czerwiec
Teraz odtwarzane: Trwa śledztwo w sprawie morderstwa matki i syna z Karoliny Południowej
Teraz odtwarzane: Przełamywanie odrzucenia przez Sąd Najwyższy sprzeciwu wobec Obamacare
Teraz odtwarzane: Biden podpisuje ustawę, w której dzień czerwca jest świętem federalnym
Teraz odtwarzane: Zagubiony turysta odnaleziony po dniach na Alasce
Teraz odtwarzane: Śmiertelny wypadek tamy
Teraz odtwarzane: Cała jednostka kontroli tłumu w Portland Police rezygnuje z pracy
Teraz odtwarzane: Władze ostrzegają przed przerwami w dostawie prądu, pożarami, gdy rekordowe temperatury pojawiają się na Zachodzie
Teraz odtwarzane: Sąd Najwyższy podtrzymuje ustawę o przystępnej cenie
Teraz odtwarzane: śledzenie nowego zagrożenia tropikalnego, fali upałów
Teraz odtwarzane: 1 martwy, 12 rannych w wyniku strzelaniny samochodowej w Arizonie
Teraz odtwarzane: Zabójcza strzelanina w Arizonie
Teraz odtwarzane: Tropikalne zagrożenie wycelowane w wybrzeże Zatoki Meksykańskiej
Teraz odtwarzane: niepokojący wzrost niesfornych zachowań po powrocie podróży lotniczych
Teraz odtwarzane: ABC News Live Prime: czwartek, 17 czerwca 2021 r.
Teraz odtwarzane: przełomowe orzeczenia Sądu Najwyższego w sprawie Obamacare i wolności religijnej
Zawartość
W 1994 roku Paula Jones złożyła pozew oskarżając Clintona o molestowanie seksualne, gdy był gubernatorem Arkansas. [5] Clinton próbował opóźnić proces do czasu odejścia z urzędu, ale w maju 1997 roku Sąd Najwyższy jednogłośnie odrzucił twierdzenie Clintona, że Konstytucja uodporniła go na procesy cywilne, a wkrótce potem rozpoczął się proces przedprocesowy. [6]
Niezależnie od tego, w styczniu 1994 roku, prokurator generalna Janet Reno wyznaczyła Roberta B. Fiske jako niezależnego prawnika do zbadania kontrowersji Whitewater. [7] W sierpniu tego samego roku Ken Starr zostaje mianowany na miejsce Fiske w tej roli. [7]
W 1997 r. pierwszą próbę wszczęcia na kongresie oskarżenia przeciwko Clintonowi podjął republikański kongresman Bob Barr. [8]
Adwokaci Jonesa chcieli udowodnić, że Clinton stosowała pewien wzorzec zachowania z kobietami, które popierały jej roszczenia. Pod koniec 1997 roku Linda Tripp zaczęła potajemnie nagrywać rozmowy ze swoją przyjaciółką Moniką Lewinsky, byłą stażystką i pracownikiem Departamentu Obrony. W tych nagraniach Lewinsky ujawniła, że miała związek seksualny z Clinton. Tripp podzielił się tą informacją z prawnikami Jonesa, którzy dodali Lewinsky'ego do swojej listy świadków w grudniu 1997 roku. Raport Starra, raport rządu federalnego USA napisany przez wyznaczonego niezależnego radcę prawnego Kena Starra w sprawie jego śledztwa w sprawie prezydenta Clintona, po tym, jak Lewinsky pojawił się na liście świadków, Clinton zaczął podejmować kroki w celu ukrycia ich związku. Niektóre z kroków, które podjął, obejmowały zasugerowanie Lewinsky'emu, że złożyła fałszywe oświadczenie pod przysięgą, aby wprowadzić w błąd śledztwo, zachęcając ją do korzystania z przykrywek, ukrywania prezentów, które jej dał, oraz prób pomocy w znalezieniu pracy zarobkowej, aby spróbować wpłynąć na jej zeznania. [ wymagany cytat ]
W zeznaniu złożonym pod przysięgą 17 stycznia 1998 r. Clinton zaprzeczył, jakoby miał „związki seksualne”, „sprawy seksualne” lub „stosunki seksualne” z Lewinskym. [9] Jego prawnik, Robert S. Bennett, stwierdził w obecności Clintona, że oświadczenie Lewinsky'ego wykazało, że między Clintonem a Lewinskym nie było żadnego seksu. ten Raport Starra stwierdza, że następnego dnia Clinton „nauczył” swoją sekretarkę Betty Currie, aby powtórzyła jego zaprzeczenia, gdyby została wezwana do złożenia zeznań.
Po tym, jak plotki o skandalu dotarły do wiadomości, Clinton publicznie powiedziała: „Nie miałam stosunków seksualnych z tą kobietą, panną Lewinsky”. [10] Ale kilka miesięcy później Clinton przyznał, że jego związek z Lewinsky był „zły” i „niewłaściwy”. Lewinsky kilkakrotnie uprawiał seks oralny z Clintonem. [11] [12]
Sędzia w sprawie Jonesa później orzekł, że sprawa Lewinsky'ego jest nieistotna i odrzucił sprawę w kwietniu 1998 roku na tej podstawie, że Jones nie wykazał żadnych szkód. Po tym, jak Jones złożył apelację, Clinton zgodził się w listopadzie 1998 r. uregulować sprawę za 850 000 dolarów, jednocześnie nie przyznając się do żadnych wykroczeń. [13]
ten Raport Starra został zwolniony na kongres 9 września 1998 r., a do publicznej wiadomości 11 września [7] [14] W raporcie Starr twierdził, że istnieje jedenaście możliwych podstaw do oskarżenia Clintona, w tym krzywoprzysięstwo, utrudnianie wymiaru sprawiedliwości, manipulowanie świadkami, i nadużycie władzy. Raport wyszczególnił również wyraźne i graficzne szczegóły dotyczące relacji seksualnych między Clinton i Lewinsky. [7] [15]
Zarzuty powstały w wyniku śledztwa prowadzonego przez niezależnego radcę prawnego Kena Starra. [16] Za zgodą prokuratora generalnego Stanów Zjednoczonych Janet Reno, Starr przeprowadził szeroko zakrojone śledztwo w sprawie domniemanych nadużyć, w tym kontrowersji Whitewater, zwolnienia biur podróży Białego Domu i rzekomego nadużycia akt FBI. 12 stycznia 1998 roku Linda Tripp, która pracowała z prawnikami Jonesa, poinformowała Starra, że Lewinsky przygotowuje się do popełnienia krzywoprzysięstwa w sprawie Jonesa i poprosiła Trippa o zrobienie tego samego. Powiedziała również, że przyjaciel Clintona, Vernon Jordan, pomagał Lewinsky'emu. W oparciu o powiązania z Jordanem, który był badany w dochodzeniu Whitewater, Starr uzyskał zgodę Reno na rozszerzenie śledztwa w sprawie tego, czy Lewinsky i inni łamali prawo.
Często cytowane oświadczenie z zeznań przed ławą przysięgłych Clintona pokazało, że kwestionuje on dokładne użycie słowa „jest”. Twierdząc, że „nic się między nami nie dzieje” było prawdziwe, ponieważ nie miał stałego związku z Lewinskym w czasie, gdy był przesłuchiwany, Clinton powiedział: „To zależy od znaczenia słowa „jest”. — jeśli on — jeśli „jest” oznacza „jest” i nigdy nie był, to nie jest — to jedno. Jeśli to oznacza, że nie ma, to było całkowicie prawdziwe stwierdzenie”. [17] Starr uzyskał dalsze dowody niewłaściwego zachowania, przejmując dysk twardy komputera i zapisy e-mail Moniki Lewinsky. Opierając się na sprzecznych zeznaniach prezydenta, Starr doszedł do wniosku, że Clinton dopuścił się krzywoprzysięstwa. Starr przedstawił swoje odkrycia Kongresowi w obszernym dokumencie, Raport Starra, który został udostępniony opinii publicznej przez Internet kilka dni później i zawierał opisy spotkań Clintona i Lewinsky'ego. [18] Starr został skrytykowany przez Demokratów za wydanie 70 milionów dolarów na śledztwo. [19] Krytycy Starra twierdzą również, że jego śledztwo było wysoce upolitycznione, ponieważ regularnie wyciekało do prasy informacje z naruszeniem etyki prawnej, a jego raport zawierał długie opisy, które były upokarzające i nieistotne dla sprawy sądowej. [20] [21]
8 października 1998 roku Izba Reprezentantów Stanów Zjednoczonych przegłosowała zatwierdzenie szerokiego dochodzenia w sprawie impeachmentu, inicjując w ten sposób proces impeachmentu. [22] Kontrolowana przez Republikanów Izba Reprezentantów zdecydowała o tym w dwupartyjnym głosowaniu 258–176, przy czym 31 Demokratów dołączyło do Republikanów. [23] Ponieważ Ken Starr zakończył już szeroko zakrojone śledztwo, Komisja Sądownictwa Izby Reprezentantów nie przeprowadziła własnego dochodzenia w sprawie rzekomego wykroczenia Clintona i nie przeprowadziła żadnych poważnych przesłuchań związanych z impeachmentem przed wyborami w połowie kadencji w 1998 roku. [ wymagany cytat Impeachment był jedną z głównych kwestii w tych wyborach. [ wymagany cytat ]
W wyborach do Izby Reprezentantów w listopadzie 1998 r. Demokraci zdobyli pięć miejsc w Izbie, ale Republikanie nadal utrzymali kontrolę większościową. Wyniki były sprzeczne z tym, co przewidział przewodniczący Izby Reprezentantów Newt Gingrich, który przed wyborami został uspokojony prywatnymi sondażami, że skandal Clintona doprowadzi do zdobycia przez Republikanów nawet trzydziestu mandatów w Izbie. Krótko po wyborach Gingrich, który był jednym z czołowych zwolenników impeachmentu, ogłosił, że zrezygnuje z Kongresu, gdy tylko znajdzie kogoś na wolne miejsce [24] [25] Gingrich spełnił to zobowiązanie i oficjalnie zrezygnował z Kongresu 3 stycznia 1999 r. [26]
Postępowanie w sprawie impeachmentu odbyło się podczas powyborczej, „lame duck” sesji ustępującego 105. Kongresu Stanów Zjednoczonych. Inaczej niż w przypadku procesu impeachmentu z 1974 r. przeciwko Richardowi Nixonowi, przesłuchania w komisji były pobieżne, ale debata w całej Izbie była ożywiona po obu stronach. Desygnowany na marszałka, reprezentant Bob Livingston, wybrany przez Konferencję Partii Republikańskiej na miejsce Gingricha na marszałka Izby Reprezentantów, ogłosił koniec swojej kandydatury na marszałka i rezygnację z Kongresu z sali Izby po tym, jak jego własna niewierność małżeńska wyszła na jaw. [27] W tym samym przemówieniu Livingston zachęcał również Clinton do rezygnacji. Clinton zdecydował się pozostać na stanowisku i wezwał Livingstona do ponownego rozważenia swojej rezygnacji. [28] Wielu innych prominentnych republikańskich członków Kongresu (w tym Dan Burton, [27] Helen Chenoweth, [27] i Henry Hyde, [27] główny zarządca procesu Clintona w Senacie) ujawniło niewierności w tym czasie, wszystkie z których głosowało za impeachmentem. Wydawnictwo Larry Flynt zaoferowało nagrodę za takie informacje, a wielu zwolenników Clintona oskarżyło Republikanów o hipokryzję. [27]
11 grudnia 1998 r. Izba Sądownictwa zgodziła się wysłać trzy artykuły o impeachment do rozpatrzenia przez całą Izbę. Głosowanie nad dwoma artykułami, krzywoprzysięstwem wielkiej ławy przysięgłych i utrudnianiem wymiaru sprawiedliwości, wyniosło 21-17 głosów, oba według linii partyjnych. Po trzecie, krzywoprzysięstwo w sprawie Pauli Jones, komisja głosowała 20-18, z Republikanką Lindsey Graham dołączyła do Demokratów, aby dać prezydentowi Clintonowi „prawną korzyść z wątpliwości”. [29] Następnego dnia, 12 grudnia, komisja zgodziła się wysłać czwarty i ostatni artykuł, za nadużycie władzy, do całej Izby w głosowaniu 21-17, ponownie zgodnie z liniami partyjnymi. [30]
Chociaż postępowanie zostało opóźnione z powodu bombardowania Iraku, po przejściu H. Res. 611, Clinton został postawiony w stan oskarżenia przez Izbę Reprezentantów w dniu 19 grudnia 1998 r. na podstawie krzywoprzysięstwa wobec wielkiej ławy przysięgłych (pierwszy artykuł, 228–206) [31] i utrudniania wymiaru sprawiedliwości (trzeci artykuł, 221-212). [32] Dwa pozostałe artykuły zostały odrzucone, zarzut krzywoprzysięstwa w sprawie Jonesa (artykuł drugi, 205–229) [33] oraz nadużycia władzy (artykuł czwarty, 148–285). [34] Clinton stał się w ten sposób drugim prezydentem USA, który został odwołany, pierwszy, Andrew Johnson, został odwołany w 1868 roku. –74. Komisja Sądownictwa zgodziła się na rezolucję zawierającą trzy artykuły o impeachmencie w lipcu 1974 roku, ale Nixon zrezygnował z urzędu wkrótce potem, zanim Izba podjęła uchwałę. [37]
| H. Res. 611 – Zarzucanie prezydentowi Billowi Clintonowi 19 grudnia 1998 | ||||
|---|---|---|---|---|
| Pierwszy artykuł (krzywoprzysięstwo / wielka ława przysięgłych) | Impreza | Razem głosów [31] | ||
| Demokratyczny | Republikański | Niezależny | ||
| Tak Tak | 00 5 | 223 | 00 0 | 228 |
| Nie | 200 | 00 5 | 00 1 | 206 |
| Drugi artykuł (krzywoprzysięstwo / sprawa Jonesa) | Impreza | Razem głosów [33] | ||
| Demokratyczny | Republikański | Niezależny | ||
| Tak | 00 5 | 200 | 00 0 | 205 |
| Nie Tak | 200 | 0 28 | 00 1 | 229 |
| Trzeci artykuł (utrudnienie wymiaru sprawiedliwości) | Impreza | Razem głosów [32] | ||
| Demokratyczny | Republikański | Niezależny | ||
| Tak Tak | 00 5 | 216 | 00 0 | 221 |
| Nie | 199 | 0 12 | 00 1 | 212 |
| Czwarty artykuł (nadużycie władzy) | Impreza | Razem głosów [34] | ||
| Demokratyczny | Republikański | Niezależny | ||
| Tak | 00 1 | 147 | 00 0 | 148 |
| Nie Tak | 203 | 0 81 | 00 1 | 285 |
Pięciu Demokratów (Virgil Goode, Ralph Hall, Paul McHale, Charles Stenholm i Gene Taylor) głosowało za trzema z czterech artykułów o impeachmencie, ale tylko Taylor głosował za nadużyciem opłaty za władzę. Pięciu republikanów (Amo Houghton, Peter King, Connie Morella, Chris Shays i Mark Souder) głosowało przeciwko pierwszemu oskarżeniu o krzywoprzysięstwo. Ośmiu więcej Republikanów (Sherwood Boehlert, Michael Castle, Phil English, Nancy Johnson, Jay Kim, Jim Leach, John McHugh i Ralph Regula), ale nie Souder, głosowało przeciwko oskarżeniu o obstrukcję. Dwudziestu ośmiu republikanów głosowało przeciwko drugiemu oskarżeniu o krzywoprzysięstwo, wysyłając go do porażki, a osiemdziesięciu jeden głosowało przeciwko oskarżeniu o nadużycie władzy.
Artykuł I, oskarżający Clinton o krzywoprzysięstwo, zarzucał częściowo, że:
- charakter i szczegóły jego relacji z podległym pracownikiem państwowym
- wcześniejsze krzywoprzysięstwo, fałszywe i wprowadzające w błąd zeznania, które złożył w federalnym powództwie dotyczącym praw obywatelskich wniesionym przeciwko niemu
- wcześniejsze fałszywe i wprowadzające w błąd oświadczenia, które pozwolił swojemu adwokatowi złożyć przed sędzią federalnym w tej sprawie dotyczącej praw obywatelskich i
- jego korupcyjne wysiłki, aby wpłynąć na zeznania świadków i utrudnić odkrycie dowodów w tej sprawie o prawa obywatelskie. [38][39]
Artykuł II, oskarżający Clinton o utrudnianie wymiaru sprawiedliwości, zarzucał częściowo, że:
- . skorumpowany zachęcał świadka w federalnym powództwie dotyczącym praw obywatelskich przeciwko niemu do wykonania złożonego pod przysięgą oświadczenia w tym postępowaniu, o którym wiedział, że jest krzywoprzysięstwo, fałszywe i wprowadzające w błąd.
- . skorumpowany zachęcał świadka w federalnym powództwie dotyczącym praw obywatelskich przeciwko niemu do składania krzywoprzysięstwa, fałszywych i wprowadzających w błąd zeznań, jeśli i kiedy zostanie wezwany do składania osobistych zeznań w tym postępowaniu.
- . skorumpowany angażował się, zachęcał lub wspierał plan ukrywania dowodów, które zostały wezwane w federalnym powództwie dotyczącym praw obywatelskich wniesionym przeciwko niemu.
- . zintensyfikował i odniósł sukces w staraniach o zapewnienie pomocy w pracy świadkowi w federalnym powództwie o prawa obywatelskie wszczętym przeciwko niemu w celu korupcyjnego zapobieżenia prawdomównym zeznaniom tego świadka w tym postępowaniu w czasie, gdy zgodne z prawdą zeznania tego świadka byłyby szkodliwe do niego.
- . po zeznaniu w federalnym powództwie o prawa obywatelskie wniesionym przeciwko niemu, William Jefferson Clinton skorumpowany pozwolił swojemu adwokatowi na składanie fałszywych i wprowadzających w błąd zeznań przed sędzią federalnym charakteryzujących oświadczenie pod przysięgą, aby zapobiec przesłuchaniu uznanemu przez sędziego za istotne. Takie fałszywe i wprowadzające w błąd oświadczenia zostały następnie potwierdzone przez jego pełnomocnika w komunikacie skierowanym do tego sędziego.
- . opowiedział fałszywą i wprowadzającą w błąd relację o wydarzeniach związanych z federalnym pozwem o prawa obywatelskie wszczętym przeciwko niemu potencjalnemu świadkowi w tym postępowaniu, aby w skorumpowany sposób wpłynąć na zeznania tego świadka.
- . złożył fałszywe i wprowadzające w błąd oświadczenia potencjalnym świadkom w postępowaniu przed sądem federalnym, aby w sposób skorumpowany wpłynąć na zeznania tych świadków. Fałszywe i wprowadzające w błąd oświadczenia Williama Jeffersona Clintona zostały powtórzone przez świadków przed wielką ławą przysięgłych, powodując, że wielka ława przysięgłych otrzymała fałszywe i wprowadzające w błąd informacje. [38][40]
Przygotowanie Edytuj
Między 20 grudnia a 5 stycznia przywódcy Senatu Republikanów i Demokratów negocjowali w sprawie toczącego się procesu. [41] Odbyła się dyskusja na temat możliwości ukarania Clintona zamiast przeprowadzenia procesu. [41] Powstała spór co do tego, czy wzywać świadków. Ta decyzja ostatecznie nie zostanie podjęta przed otwarciem argumentów menedżerów Izby Reprezentantów i zespołu obrony Białego Domu. [41] 5 stycznia przywódca większości Trent Lott, republikanin, ogłosił, że proces rozpocznie się 7 stycznia [41]
Oficerowie Edytuj
Proces i harmonogram Edytuj
Senacki proces rozpoczął się 7 stycznia 1999 r. pod przewodnictwem Prezesa Sądu Najwyższego Stanów Zjednoczonych Williama Rehnquista. Pierwszy dzień składał się z oficjalnego przedstawienia zarzutów przeciwko Clintonowi i zaprzysiężenia Rehnquista we wszystkich senatorach. [41]
Uchwała w sprawie zasad i trybu rozprawy została podjęta jednogłośnie następnego dnia [44], jednak senatorowie zgłosili pytanie, czy wezwać świadków na rozprawę. Proces trwał w przerwie, podczas gdy wnioski zostały złożone przez Izbę (11 stycznia) i Clinton (13 stycznia). [45] [46]
Menedżerowie przedstawili swoją sprawę w ciągu trzech dni, od 14 do 16 stycznia, z omówieniem faktów i kontekstu sprawy, szczegółowych spraw dotyczących obu artykułów impeachmentu (w tym fragmentów nagranych na wideo zeznań przed ławą przysięgłych, które Clinton złożył w sierpniu ubiegłego roku). interpretacja i stosowanie przepisów regulujących krzywoprzysięstwo i utrudnianie wymiaru sprawiedliwości oraz argument, że dowody i precedensy uzasadniały usunięcie Prezydenta z urzędu na mocy „umyślnego, rozmyślnego, umyślnego korupcji narodowego wymiaru sprawiedliwości poprzez krzywoprzysięstwo i utrudnianie wymiaru sprawiedliwości”. [47] Prezentacja obrony odbyła się 19–21 stycznia. Obrońca Clintona argumentował, że zeznania Clintona przed ławą przysięgłych zawierały zbyt wiele niespójności, aby być wyraźnym przypadkiem krzywoprzysięstwa, że śledztwo i impeachment były skażone stronniczymi uprzedzeniami politycznymi, że ponad 70 procent aprobaty prezydenta wskazuje na jego zdolność do rządzenia nie zostały naruszone przez aferę, a menedżerowie ostatecznie przedstawili „nieuzasadnioną, poszlakową sprawę, która nie spełnia konstytucyjnego standardu usunięcia Prezydenta z urzędu”. [47] 22 i 23 stycznia były poświęcone pytaniom członków Senatu do kierowników Izby i obrońcy Clintona. Zgodnie z zasadami wszystkie pytania (ponad 150) miały być spisane i przekazane Rehnquistowi do przeczytania przesłuchiwanej partii. [41] [48] [49]
25 stycznia senator Robert Byrd wniósł o odwołanie obu artykułów impeachmentu. Następnego dnia przedstawiciel Bryant postanowił wezwać świadków na proces, czego Senat skrupulatnie unikał do tej pory. W obu przypadkach Senat głosował za debatą nad tą kwestią na posiedzeniu niepublicznym, a nie jawnym, transmitowanym przez telewizję. 27 stycznia Senat głosował nad obydwoma wnioskami na posiedzeniu jawnym, wniosek o odrzucenie nie powiódł się w głosowaniu prawie partyjnym 56-44, a wniosek o usunięcie świadków przeszedł z takim samym marginesem. Dzień później Senat odrzucił wnioski o przejście bezpośrednio do głosowania nad artykułami oskarżenia i zatajenie nagranych na wideo zeznań świadków przed publicznym ujawnieniem, senatora Russa Feingolda ponownie głosującego z Republikanami.
W ciągu trzech dni, od 1 do 3 lutego, menedżerowie Domu nagrywali na wideo zeznania za zamkniętymi drzwiami Moniki Lewinsky, przyjaciela Clintona Vernona Jordana i doradcy Białego Domu Sidneya Blumenthala. [50] Jednak 4 lutego Senat przegłosował 70–30, że fragmenty tych taśm wideo będą wystarczające jako zeznania, zamiast wzywać żywych świadków do stawienia się na rozprawie. Filmy zostały odtworzone w Senacie 6 lutego i zawierały 30 fragmentów, w których Lewinsky omawia jej oświadczenie pod przysięgą w sprawie Pauli Jones, ukrywanie drobnych prezentów, które dał jej Clinton, oraz jego zaangażowanie w pozyskanie pracy dla Lewinsky'ego.
8 lutego przedstawiono argumenty zamknięcia, w których każdej stronie przydzielono trzygodzinne przedziały czasowe. W imieniu prezydenta radca prawny Białego Domu Charles Ruff oświadczył:
Jest tylko jedno pytanie, aczkolwiek trudne, pytanie o fakty, prawo i teorię konstytucji. Czy utrzymanie prezydenta na stanowisku zagrażałoby wolnościom ludzi? Odkładając na bok partyzantkę, jeśli możesz uczciwie powiedzieć, że nie, że te wolności są bezpieczne w jego rękach, to musisz głosować za uniewinnieniem. [47]
Prokurator Generalny Henry Hyde odpowiedział:
Nieskazanie skazania spowoduje stwierdzenie, że leżenie pod przysięgą, choć nieprzyjemne i którego należy unikać, nie jest aż tak poważne . Kłamstwo pod przysięgą sprowadziliśmy do naruszenia etykiety, ale tylko pod warunkiem, że jest pan prezydentem . A teraz wszyscy zajmijmy swoje miejsce w historii po stronie honoru i, och, tak, niech się stanie dobro. [47]
Uniewinnienie Edytuj
9 lutego, po głosowaniu przeciwko publicznej naradzie w sprawie wyroku, Senat rozpoczął obrady za zamkniętymi drzwiami. 12 lutego Senat wyszedł z zamkniętych obrad i przegłosował akty oskarżenia. Oddanie dwóch trzecich głosów, 67 głosów, byłoby konieczne, aby skazać za oba zarzuty i usunąć prezydenta z urzędu. Zarzut krzywoprzysięstwa został odrzucony 45 głosami za skazaniem i 55 przeciw, a zarzut utrudniania wymiaru sprawiedliwości został pokonany 50 głosami za skazaniem i 50 przeciw. [3] [51] [52] Senator Arlen Specter głosował „nie udowodniono” [b] za obydwoma zarzutami, [53] co zostało uznane przez Sędziego Głównego Rehnquista za głosowanie „niewinny”. Wszystkich 45 Demokratów w Senacie głosowało „niewinni” w obu zarzutach, podobnie jak pięciu Republikanów, do których dołączyło pięciu dodatkowych Republikanów, którzy głosowali „niewinni” w sprawie krzywoprzysięstwa. [3] [51] [52]
A co robimy bez twojego doskonałego zdania
Dzięki za ciekawą retrospektywę!
Moje miejsce jest po lewej stronie i muszę tam usiąść ... hej, mówca, czy uspokoiłabyś się i naprawdę pomyślałbyś z głową :)